Alles in het leven klopt

Ik was een jaar of vier toen mijn moeder mij toesnauwde: ‘hou je mond. Je hebt niets te willen!’ In die tijd had ze te maken met een huilbaby en was ze te moe voor de verlangens en behoeftes van een eigenwijze kleuter zoals ik. Daarnaast lag haar reactie voor de hand; het was wat zijzelf ook als kind te horen had gekregen.

Ik vatte haar reactie op als: Je hebt niets te willen en dus moet je het doen met wat er op je pad komt; wat anderen bereidt zijn je te geven.

Mede hierdoor ging ik mijn gevoelens, waaronder mijn verlangens en behoeften, onderdrukken. Ze mochten er niet zijn, laat staan dat ik op mijn zielsverlangens kon vertrouwen.

Ik begon te liegen tegen mezelf en daarmee ook tegen anderen. Ik zei ‘ja’ terwijl ik ‘nee’ voelde. Ik bleef te lang in situaties die ik eerder had moeten verlaten of waar ik niet eens in had moeten stappen. En ik gaf de ander de schuld van mijn ontevredenheid; zíj gaven mij tenslotte niet wat ik wilde, zíj zagen mij niet, en zíj konden mij niet horen. Ik vond dat de ander beter moest doen, maar in werkelijkheid was dit een spiegel die zei dat ík beter kon. En dat het míjn verantwoordelijkheid was om iets te veranderen.

Bij deze wil ik mijn excuses aanbieden aan iedereen op wie ik heb gemopperd en aan elke situatie die ik heb proberen te veranderen. Het was uit angst om op eigen benen te staan, uit gebrek aan vertrouwen dat er een leven bestaat dat beter bij mij past. Uit paniek om ‘Nee’ te zeggen en met NIETS over te blijven. En uit vrees om mezelf aan te kijken en mezelf te veranderen. 

Tevens besef ik me dat elke situatie en ontmoeting perfect was. Het leerde me eerlijker te zijn naar mezelf en daarmee ook naar anderen. Elke ontmoeting leerde mij beter te luisteren naar mijn lichaam en ziel; om ‘ja’ en ‘nee’ beter te onderscheiden.

Zo bracht elke ervaring me dichter bij mijn ware zelf en ben ik dankbaar voor het leven: want uiteindelijk bleek elke ontmoeting en situatie toch te kloppen. 

“Phoenix”, AI-Generated, Credit: Canadian National Broadcasting Council 

Ja-zeggen tegen het leven

‘Dus,’ bekrachtigede hij afgelopen jaar, ‘je bent een boek aan het schrijven over het leven?’ ‘Ja,’ antwoord ik, ‘maar ik mis nog iets.’

‘Is dat niet altijd zo? Dat je niet alles kunt weten?’

Hij heeft natuurlijk gelijk. Het leven is altijd groter dan wij kunnen behappen.

Dat heeft 2024 mij wel laten zien. ‘Als je God aan het lachen wilt maken, vertel hem dan je plannen,’ grapte woody Allen eens. En ooo, ik had heel wat voornemens en plannen voor dit afgelopen jaar. Maar, om er nog een quote bij te halen: ‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans,’ volgens John Lennon. Dus, dat is nu eenmaal het leven.

Bijna alles in 2024 verliep anders dan verwacht. Maar wat ben ik daar dankbaar voor! Want zo ontdekte ik wat ik nog miste: namelijk Ja-zeggen tegen het leven. Tegen elke situatie en elk gevoel dat zich in het hier en nu aandient.

Volgens dr Jacob Liberman, pionier op het gebied van licht, visie en bewustzijn (en ik parafraseer hem even) heeft alles wat onze aandacht trekt, het aangename en het onaangename, ons iets te vertellen. Dus in plaats van schaduwkanten negeren mocht ik ja-zeggen hetgeen ik niet onder ogen wilde komen. En in plaats van pijnlijke momenten uit de weggaan en dingen die ik liever niet wilde toegeven verzwijgen, moest ik ja-zeggen en erkennen wat er in mijn bewustzijn aanwezig was.

Deze eerlijkheid, ten eerste naar mezelf maar ook naar de mensen om mij heen, leidde onvermijdelijk tot veranderingen. Vooral december was een maand van afscheid nemen en het begin van iets nieuws. Het voelt nog een beetje wiebelig, als een pasgeboren hertje dat wankelt op haar pootjes. En tegelijk ben ik dankbaar en geeft het zoveel vertrouwen voor de toekomst.

Wat dat betreft: Dankjewel 2024 voor elke ervaring en alle mensen die ik in dit jaar mocht ontmoeten. En hallo 2025, die me nog meer gaat helpen om in overgave en naar vervulling te leven.

Jim Carrey in de film Yes Man - Ps: met Ja-zeggen bedoel ik vooral

zoals aan het einde van de film en niet door je gevoelens maar te negeren.

Bosje haar

'Als ik er maar geen krullen voor terug krijg', zei mijn neefje toen ze hem verzekerde dat zijn haar na de chemo terug zou groeien.

Als kind snapte ik niets van zijn uitspraak. Ik wilde juist zoveel mogelijk krullen. Niet voor niets vroeg ik mijn moeder linten in mijn lange natte lonken te draaien, in de hoop dat ze de volgende dag pijpenkrullen zouden opleveren.

In dit tijd woonde er een iets ouder meisje met een enorme bos haar bij ons om de hoek. Zoveel krullen, dat wilde ik ook!

In oktober 2019 maakte ik de omschakeling naar leven van prana. Veel mensen laten gedurende dat proces hun (wilde/oude) haren los. En gelukkig komt er altijd weer gezonder haar voor terug.

Ik heb toentertijd niet veel haar verloren. Schijnbaar heb ik nooit zoveel wilde haren gehad. Maar aangename verrast ben ik ondertussen wel; dat bijna 40 jaar na dato mijn meisjesdroom alsnog uit komt.

Brief aan mijn galactische familie

Lieve galactische familie,

het spijt me dat ik niet eerder schreef. Jullie zitten waarschijnlijk al decennia lang te wachten op mijn bericht. Hoewel; ruimte bestaat niet in jullie bewustzijn, dus waarschijnlijk zijn jullie beter op de hoogte van mijn bestaan dan ikzelf.

En wat een geluk dat jullie geen tijd kennen, zodat het dan niet zo tenenkrommend langzaam gaat als hier op aarde.

Voordat ik op missie ging waarschuwde men dat ze al mijn herinneringen, van wie ik werkelijk ben en waar ik vandaan kom, zouden wissen. Ik dacht dat het wel mee zou vallen. Hoe kon ik anders mijn missie hier op aarde vervullen?!

Maar ik kan je vertellen dat het echt zo is. Ik loop nu al bijna 50 jaar rond op deze planeet en begin me nu pas mijn afkomst te herinneren, herkennen en erkennen.

Image: postcardsforpeace.org

Al bijna 50 jaar heb ik heimwee naar huis. Al bijna 50 jaar vraag ik me af wat ik hier toch kom doen. Al bijna 50 jaar voel ik me zo anders, zo'n alien. En nu blijkt dat ik er ook een ben.

Gelukkig kom ik steeds meer buitenaardsen hier op aarde tegen die zich ook (beginnen te) herinneren wie ze zijn en wat ze hier komen doen.

We kwamen naar de aarde om er licht en liefde te brengen; het Christusbewustzijn noemen ze dat hier.

En ooo, wat hebben ze het hard/t nodig!!!

Als je toch eens ziet hoe slecht de mens zichzelf kent en wat ze zichzelf, de natuur en de ander aandoen!!! Het is om te huilen.

En dit allemaal uit onbegrip en onwetendheid.

Ik weet zeker dat jullie het allemaal meekrijgen en dat er daarom zoveel steun naar ons toe komt. Dankjewel voor het licht en de extra "mankracht" die jullie toesturen. We kunnen het gebruiken.

Vandaag voelde ik voor de zoveelste keer het verzet van hier op aarde zijn. Ik wil hier niet zijn. Liever ben ik thuis bij jullie, waar het zoveel vrediger is. Maar toen besefte ik me; voorlopig loop ik hier nog een tijdje rond. Dat was tenslotte de afspraak.

Laat ik er daarom maar het beste van maken. Ondertussen wacht ik op verdere instructies en verheug ik me op jullie bericht.

Heel veel liefs,

jullie sterrenkind op aarde.

Image: fotobehang.com

De dood en het leven

We waren bijna aan het einde van “The Journey”. Er moest nog één vraag gesteld worden, namelijk ‘Hoe voelt het over … ?’

Tijdens deze coachingsessie was mijn zienswijze op mezelf en het leven veranderd. En daarmee dus ook hoe ik in het vervolg zou reageren en hoe mijn toekomst zich zou ontvouwen.
Dus vroeg ze: ‘Hoe voelt het morgen voor je?’

Ik gaf haar antwoord.

‘Hoe is het overmorgen?’ ging ze door. ‘En volgende week, … volgende maand, … over een half jaar, … volgend jaar, … over vijf jaar, … over tien jaar?’ Ze ging het hele rijtje af.

Andere keren werd ik me niet zoveel verandering gewaar, maar dit keer was het anders.

Bij de vraag ‘Hoe is het over tien jaar?’ voelde ik me ineens stukken lichter. Alsof mijn lichaam bijna transparant was geworden.

‘Wat wil dit zeggen?’ vroeg ze stimulerend om verder te kijken.

Ietwat in paniek ging ik verder: ‘Het lijkt wel of ik dood ben. Ik zie mijn familie verdriet hebben. Maar ik begrijp het niet. Ik voel me springlevend!’

De lichte paniek veranderde in opgetogenheid en daarna in machteloosheid.

‘Ik voel me geweldig en dat probeer ik ook aan mijn familie te communiceren, maar het lijkt wel alsof ik ze niet kan bereiken.’

The journey by Brandon Bays

Bovenstaande gesprek vond plaats in 2013. Mijn eerste en enige nichtje was nog geen jaar oud. Haar negende verjaardag in 2021 zou ik zo te merken niet halen. Het enige wat ik kon doen was er in ieder geval voor haar zijn in de jaren die we nog samen hadden. (Hetzelfde gold voor haar broertje die een paar jaar later werd geboren.)

Wat ik in die tijd nog niet wist was dat je naast fysiek sterven ook een ego-dood kunt ondergaan. Sommige noemen het ook wel de Donkere nacht van de ziel.

Begin 2020 voelde ik dat ik een periode tegemoet zou gaan waarin ik als een feniks zou herrijzen uit haar as zonder te voorzien dat ik daarvoor eerst zou moeten “branden” en sterven.

Kort daarna belandde ik dan ook in een eenzame en duistere periode waarbij ik alles waarvan ik dacht dat het me zekerheid gaf, zoals werk, vrienden, gezondheid en familie, moest loslaten.

De voorspelling was uitgekomen, alleen anders dan verwacht.

Artist unknown

Een ego-dood is een pittig proces, het voelt als een burn-out of depressie, maar is uiteindelijk een groot cadeau.

Zoals een kunstenaar die een beeld uithouwt, ga je wegkappen wie je niet bent. Beetje bij beetje laat je de illusie van individualiteit los en ga je ervaren dat je verbonden bent met alles wat bestaat.

Je krijgt meer begrip voor je eigen emoties, gevoelens en behoeften en daarmee ook meer empathie voor anderen.

Je wordt steeds minder geleefd door de buitenwereld, doordat je steeds meer je innerlijke leiding volgt.

Je gaat beseffen dat het beeld dat je uithouwt al in je materiaal zit. Dat alles al aanwezig is en min of meer vastligt. Zoals ook al bleek uit bovenstaand verhaal. Alles wat moet gebeuren gebeurt toch wel, ongeacht hoe hard je het probeert te sturen en te controleren.

Als gevolg komt er een zekere acceptatie en overgave. Er hoeft nergens meer voor “gevochten” te worden. Elke ervaring wordt welkom. Er ontstaat een volledige acceptatie van het leven. Niets uitgezonderd. Het wordt een vol-ledig leven.

Leven van prana: meer dan niet eten en drinken

Vandaag is het 4 jaar geleden dat ik thuiskwam na 8 dagen prana retreat. Tijdens zo’n retreat maak je de overgang van een lichaam dat leeft van voedsel naar een lichaam dat leeft van prana (=levensenergie die zich overal in en om ons heen bevindt).

Dit wil zeggen dat je nog wel kunt eten en drinken, maar dat je het niet meer nodig hebt om te overleven.

Ik dacht dat leven van prana te maken had met wel of niet consumeren, maar het bleek om zoveel meer te gaan.

De beslissing om me met prana te gaan voeden heeft mijn leven dan ook flink overhoop gegooid.

Omdat ik bijvoorbeeld nog maar zelden iets consumeerde begon ik de onvrede in mijn lichaam te voelen die ik voorheen altijd had weggegeten. Ik merkte dat ik vaak boos op mensen was. En dat ik dan het liefste iets in mijn mond stopte om te voorkomen dat ik iets zei dat de ander zou kunnen emotioneren. Heel mijn leven bleek ingericht te zijn om maar niemand voor het hoofd te stoten en om andermans goedkeuring te krijgen in de hoop niet afgewezen te worden of zelfs verlaten.

Vooral toen corona enkele maanden later zijn intreden deed en ik de druk voelde om op een bepaalde manier te moeten denken en handelen, werd het me allemaal te veel. Ik kon er niet langer voor de ander zijn of zwijgen voor de lieve vrede ten koste van mijzelf.

Photographer unknown

Met veel verdriet, schaamte en schuld trok ik me terug uit de buitenwereld. Ik moest er nu voor mezelf zijn.

Dit leverde veel onbegrip op. Sommige mensen voelde zich afgewezen nu ik er niet meer voor hen was.

Ik probeerde mijn redenen te communiceren, maar het leek wel alsof ik vanaf de ene radiozender uitzond en zij een andere radiozender ontvingen: er was zoveel veranderd dat we elkaars “taal” niet meer spraken.

Leven van prana heeft ervoor gezorgd dat ik niet alles meer “slik”. Onecht zijn, een masker opzetten, emoties en gevoelens negeren wordt steeds moeilijker. Alles wil gevoeld worden. Hierdoor werd het me duidelijk dat het niet zozeer de ander was die mij afwees of in de steek liet, maar dat ik dit altijd zelf had gedaan. Nu werd het tijd ik mijn eigen behoeftes en verlangen ging horen en zien. Dat ik grenzen ging aangeven. Dat ik me ging openen voor alles wat voor mij bedoeld is. En dat ik mocht vertrouwen op wat ik al ruim een decennia geloofde, namelijk dat er veel meer mogelijk is dan dat wij denken. Want als leven van prana mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk!?

Wegrennen! Of vertragen?

‘Auw, oei, ah’. Ik loop op blote voeten door de bossen en het lijkt wel of elk takje, steentje en dennenappel door mijn voetzolen wordt opgemerkt. Erg aangenaam is het niet.

‘Hoe is het toch mogelijk dat men in sommige culturen achter wild aan kan hollen of weg kan rennen zonder enige bescherming aan de voeten, terwijl ik bij bijna elke stap mijn voet wil wegtrekken?’ vraag ik me af.

Als ik mijn tempo verlaag krijg ik het antwoord…

‘Doe iets aan je voeten’, riep mijn moeder altijd als ik als kind weer eens op sokken of blote voeten door het huis liep.

Op deze manier hoopte zij vuile sokken en bezeerde voeten te voorkomen en leerde ik dat op schoeisel lopen beter en veiliger was.

Op sokken of blote voeten lopen beschouwt mijn brein sindsdien dan ook als onaangenaam en bedreigend, waardoor de amygdala in mijn hersenen telkens alarm slaat als ik een onbekende gewaarwording ervaar aan mijn voeten. En dat is tot nu toe dus bij bijna elke stap.

Zodra ik echter vertraag, merk ik dat wat voorheen onaangenaam en soms zelfs pijnlijk was, slecht een sensatie wordt. Een ervaring zonder goed of fout; niet aangenaam maar ook niet onaangenaam. Het gevoel is er gewoon. Ik neem het waar, maar ik hoef er niets mee.

Langzaam leert mijn brein dat het voelen van takjes, steentjes, boomvruchten en dergelijke niet gelijk is aan gevaar.

Als ik in de weken daarna weer ga wandelen, lukt het me zelfs om het tempo met kleine beetjes op te voeren.

Er is niets aan de situatie veranderd. Ik ben alleen hetgeen dat ik vreesde onder ogen gekomen in plaats van ervan “weggerend”. Mijn brein associeert hetgeen waar ik overheen loop steeds minder vaak met gevaarlijk, pijnlijk of onwenselijk. Mijn intern alarmsysteem blijft steeds vaker stil.

En terwijl ik me dit gewaar word, bedenk ik me waar we als mensheid allemaal voor weglopen of tegen vechten. We betitelen zoveel dingen als ongewenst of alarmerend. Maar wat zou er gebeuren als we niet langer zouden vluchten of vechten? Als we daarvoor in plaats zouden vertragen en onderzoeken. Dan zouden we ontdekken dat hetgeen waar we bang voor zijn eigenlijk wel meevalt, en dat het leven zich altijd volkomen perfect ontvouwt.