Wegrennen! Of vertragen?

‘Auw, oei, ah’. Ik loop op blote voeten door de bossen en het lijkt wel of elk takje, steentje en dennenappel door mijn voetzolen wordt opgemerkt. Erg aangenaam is het niet.

‘Hoe is het toch mogelijk dat men in sommige culturen achter wild aan kan hollen of weg kan rennen zonder enige bescherming aan de voeten, terwijl ik bij bijna elke stap mijn voet wil wegtrekken?’ vraag ik me af.

Als ik mijn tempo verlaag krijg ik het antwoord…

‘Doe iets aan je voeten’, riep mijn moeder altijd als ik als kind weer eens op sokken of blote voeten door het huis liep.

Op deze manier hoopte zij vuile sokken en bezeerde voeten te voorkomen en leerde ik dat op schoeisel lopen beter en veiliger was.

Op sokken of blote voeten lopen beschouwt mijn brein sindsdien dan ook als onaangenaam en bedreigend, waardoor de amygdala in mijn hersenen telkens alarm slaat als ik een onbekende gewaarwording ervaar aan mijn voeten. En dat is tot nu toe dus bij bijna elke stap.

Zodra ik echter vertraag, merk ik dat wat voorheen onaangenaam en soms zelfs pijnlijk was, slecht een sensatie wordt. Een ervaring zonder goed of fout; niet aangenaam maar ook niet onaangenaam. Het gevoel is er gewoon. Ik neem het waar, maar ik hoef er niets mee.

Langzaam leert mijn brein dat het voelen van takjes, steentjes, boomvruchten en dergelijke niet gelijk is aan gevaar.

Als ik in de weken daarna weer ga wandelen, lukt het me zelfs om het tempo met kleine beetjes op te voeren.

Er is niets aan de situatie veranderd. Ik ben alleen hetgeen dat ik vreesde onder ogen gekomen in plaats van ervan “weggerend”. Mijn brein associeert hetgeen waar ik overheen loop steeds minder vaak met gevaarlijk, pijnlijk of onwenselijk. Mijn intern alarmsysteem blijft steeds vaker stil.

En terwijl ik me dit gewaar word, bedenk ik me waar we als mensheid allemaal voor weglopen of tegen vechten. We betitelen zoveel dingen als ongewenst of alarmerend. Maar wat zou er gebeuren als we niet langer zouden vluchten of vechten? Als we daarvoor in plaats zouden vertragen en onderzoeken. Dan zouden we ontdekken dat hetgeen waar we bang voor zijn eigenlijk wel meevalt, en dat het leven zich altijd volkomen perfect ontvouwt.

Wat is er goed aan verdriet?

De afgelopen jaren zijn een periode geweest van afscheid nemen. Afscheid van mensen, van verlangens, van overtuigingen, van zekerheden en steun. De emoties die hiermee gepaard gingen waren over het algemeen niet de meest aangename. Het liefst wilde ik er zo snel mogelijk vanaf. Toch ben ik ervan overtuigd dat alles, elk moment en elk gevoel, goed is zoals het is.

‘Maar wat is er goed aan verdriet?’ vroeg ik me af toen ik weer eens aan het rouwen was. Het antwoord kreeg ik enkele uren later via een film die ik aan het kijken was. Hierin zei een van de hoofdpersonen: ‘Verdriet is God spade. Het maakt de grond klaar.’ Met andere woorden, het opent je voor nieuwe mogelijkheden, zodat je kunt ontdekken wie je werkelijk bent.

Artist unknown

In de meeste gevallen identificeren we ons met onze emotionele pijn en het verhaal dat we onszelf vertellen over wat het veroorzaakt heeft. We voelen ons incompleet, gebroken en in het donker.

In werkelijkheid zijn we niet ons lichaam, onze gedachten en onze gevoelens, maar het bewustzijn die dit allemaal waarneemt. Dit bewustzijn is altijd heel, licht en liefdevol, en kan niet incompleet of gebroken raken.

‘Maar ik voel het toch!?’ bleef ik aandringen.

'Ja, dat klopt,’ reageerde een innerlijke stem. ‘En het ego vindt dit heerlijk. Als een wortel houdt het je voor dat het mogelijk is om voor altijd van deze innerlijke pijn verlost te worden, zolang je maar opzoek gaat naar de oorzaak en een oplossing.’

‘Wat is de functie van de wortel die me wordt voorgehouden?’ was mijn volgende vraag.

‘Op deze manier houdt het ego je bezig’ was het antwoord. ‘Je blijft onrustig zoeken en ontdekt nooit de waarheid. Namelijk dat je niet kunt ontsnappen aan verdriet, want dat hoort nu eenmaal bij het leven. Maar telkens als je de truc van het ego doorziet, stopt de identificatie en kijk je automatisch vanuit bewustzijn. Dan ervaar je je leven zoals het werkelijk is; heel, licht en liefdevol.’

Artist unknown

"Beter" worden

‘Wooow’, reageerde mijn twee jaar oudere buurjongen. ‘Als jij na de zomer naar de eerste gaat, kom je bij juffrouw Rosemarie in de klas. En die is héél erg streng!’
Niet wetende wat voor ondeugd mijn buurjongen was, ging ik er vanuit dat mijn toekomstige docente daadwerkelijk snel strafte.

Vanaf dat moment zag ik er dan ook ontzettend tegenop om naar de basisschool te gaan. Slapeloze nachten had ik ervan.

Toen de lessen eenmaal begonnen, was ik zo bang iets fout te doen dat ik helemaal verkrampte.

Drie maanden later riep juffrouw Rosemarie me bij haar en vroeg me waarom.

‘Ik moet nog wennen’ was mijn antwoord.

‘Na drie maanden?!’ reageerde ze stomverbaasd.

Hoewel het haar bedoeling was om me tegemoet te komen, vatte ik, het kleine meisje van toen, het op als een bevestiging dat ik “fout” was en nog niet goed genoeg presteerde. Vanaf dat moment moest het altijd “beter”. Ik begon mezelf te bekritiseren en te straffen in de hoop op deze manier de oordelen en sancties van anderen te kunnen voorkomen.

Maar “beter” ligt altijd in de toekomst realiseerde ik me later. En mocht je het ooit bereiken, dan is er altijd weer een “beter” verderop in de toekomst. “Beter” haalt je wat dat betreft altijd weg uit het hier-en-nu. En omdat je in het huidige moment nooit goed genoeg bent, ervaar je constant het gevoel van falen. Kortom, het is een vruchtbare grond voor zelfhaat.

Aangezien “beter” en “perfectie” nooit te bereiken zijn, vraagt het om acceptatie van het hier-en-nu, en om zo nodig te rouwen over wat er (nog) niet is.

Misschien denk je dat accepteren gelijk staat aan stoppen met groeien. Maar dat is niet zo, want in elk moment blijf je nieuwe ervaringen opdoen en jezelf ontwikkelen.

Het mooie van het hier-en-nu accepteren is dat je niet meer hoeft te vluchten van wat er in het huidige moment is. En dat je ook niet meer hoeft te rennen naar, of te vechten voor, iets in de toekomst. Ineens is er rust en vrede. Je zakt van je hoofd in je lichaam. Er komt ruimte voor inspiratie en bezieling. En die zorgen er uiteindelijk voor dat niets hetzelfde blijft maar dat verandering altijd gaande is.

Kiezen voor het leven in plaats van voor het licht

Afhankelijk van wie ik raadpleeg, voorspelt men een toekomst vol duisternis en geweld óf een toekomst vol licht en liefde.

Gek is dit niet. Hoe meer licht, hoe meer schaduw er ontstaat.

Het is nu de kunst om in het middel te blijven zonder een voorkeur voor de een of de ander. Want kiezen voor balans, is kiezen voor het leven. Een leven dat nu eenmaal uit tegenpolen bestaat.

Artist unknown

Wat als je niet kunt falen...?

"Wat zou je doen als je wist dat je niet kan falen?" vraagt mijn theelabeltje.

- Dan zou ik meer liefhebben. Onvoorwaardelijk; zonder bang te zijn mijn neus te stoten, niets terug te krijgen omdat ik het zogenaamd niet waard zou zijn. Dan zou ik simpelweg liefhebben omdat het zo heerlijk is om van iets of iemand te houden. 

- Dan zou ik meer liefde en al het goede in dit universum toelaten. Ik zou me nog meer openen en nog meer in overgave gaan voor alles wat zich aandient. Ik zou mijn oordeel en controle loslaten, want wie ben ik met mijn beperkte brein om te beslissen wat goed is en wat niet.

- Dan zou ik vertrouwen op een groter WETEN. Op de Bron die zich heeft opgedeeld, zodat het zichzelf kan ervaren via ieder van ons.

Ik zou vertrouwen dat ieder hier-en-nu-moment goed is, en dat alles gebeurt in ons voordeel.

- Dan zou ik mijn boosheid niet meer gebruiken om mezelf te beschermen tegen iets of iemand die me uitnodigt in mezelf te geloven, mezelf waardevol te achten en mezelf lief te hebben, enkel en alleen omdat dit nieuw, onwennig en spannend is.

- Dan zou ik alles en iedereen binnenlaten, wetende dat het (een deel van) Bron is die me helpt herinneren wie ik werkelijk ben.

Dan voel ik me dankbaarheid, buig ik mijn hoofd en ervaar ik dat ik liefde BEN.

De gewenste omstandigheden aantrekken

Ik besloot een onbekende route te nemen; een weinig belopen zandpad over een wal met links een diepe sloot en rechts een smalle rivier.

Na een tijdje gelopen te hebben en een bocht te hebben genomen, zag ik verderop een groep bruine, wilde ganzen op mijn pad.

Ze deden me denken aan de witte ganzen die in mijn jeugd het circus hadden bewaakt en mij op een middag agressief achterna hadden gezeten omdat ik te dichtbij was gekomen.

Zouden deze ganzen hetzelfde reageren?

Ik vertraagde mijn tempo, maar bleef ze naderen in de hoop dat ze vanzelf het ruime sop zouden kiezen.

De ganzen hadden mij ondertussen ook in de gaten. De bijna volgroeide kuikens wachtten op instructies van hun moeder, terwijl de volwassenen mij in het oog hielden. Van een pad vrij maken was echter geen sprake.

Ik wilde niets forceren, dus draaide ik me om om het reeds gelopen pad terug te lopen, maar toen bleek ik toch echt een probleem te hebben. Want ook daar had zich ondertussen een groep ganzen zich “opgesteld”. Ik was ingesloten en kon geen kant meer op!

Nou heb ik geleerd dat als je een oplossing wilt voor een probleem, dat je dan drie stappen moet doorlopen.

1. Accepteer de situatie zoals die nu is. Probeer er niet tegen te vechten of ervan weg te vluchten.

2. Doorvoel de ongewenste gevoelens en emoties die het met zich meebrengt in plaats van ze te negeren of weg te stoppen. Wat wil er gezien, gehoord en/of gevoeld worden?

3. Leef je in; stel je voor hoe het voelt als de situatie al is opgelost.

De meeste mensen vragen zich af WAT ze moeten doen om iets op te lossen, maar wij zijn geen human doings, maar human beings. Dat betekent dat je al de persoon moet ZIJN (qua voelen en denken) die je bent als het de situatie is opgelost.

Aangezien onze gevoelens magnetisch zijn, trek je hiermee omstandigheden aan waarin de oplossing al heeft plaats gevonden. Met andere woorden, als het voor jou voelt alsof er geen problemen zijn, zorgt het universum ervoor dat dit ook zo is.

En dus settelde ik me in het gras aan de waterkant en doorliep de drie stappen.

Ik zal zo’n twee minuten hebben gezeten toen ik plotseling een brommend geluid hoorde. Nieuwsgierig keek ik rond om te zien waar het vandaan kwam. Ik meende een voertuig te herkennen, maar wist niet of die op dezelfde wal reed als waar ik zat.

Als dit mijn hulp was, dan kwam die wel erg snel!

En ja hoor, niet veel later kwam van achter de groene bebossing ineens mijn reddende engel tevoorschijn! Op zijn trekker, omdat hij “toevallig” werkzaamheden te doen had aan het einde van het zandpad.

Tegen zo iets groots was geen gans opgewassen en in no-time verkozen zij het water. Mijn weg was vrij en ik kon weer elk gewenste kant op.

Maker image unknown

Het allerbelangrijkste (en meest spannende) in het leven

‘Daarmee doe je me ontzettend veel pijn’, zegt ze als ik vertel hoe ik een moment uit ons verleden heb ervaren.

Ik knik om aan te geven dat ik daar begrip voor heb.

‘Echt. Dat doet me ontzettend veel pijn’, zegt ze nogmaals met een blik van ik-wil-dat-je-dat-terugneemt.

Ditmaal kijk ik haar niet begrijpend aan; wil ze nu dat ik mijn waarheid ontken, zodat zij geen pijn hoeft te voelen?

In good hands -
Bianca van Baast

Je mag een ander niet pijn doen, is mij geleerd. Maar is dat überhaupt wel mogelijk? Zijn wij instaat om een ander emotioneel pijn te doen?

Ik kan mijn waarheid spreken en een ander kan hier boos over worden.

Ik kan mijn waarheid spreken en een ander kan dat grappig vinden.

Ik kan mijn waarheid spreken en het kan een ander koud laten.

Het is niet wat ik zeg of doe, maar of er een oude pijn wordt aangeraakt en of men bereid is om die te voelen…

Voelen. Misschien is dit wel het allerbelangrijkste in ons leven. We hebben tenslotte niet voor niets een lichaam gekregen.

Voelen wijst ons de weg; wanneer we te dicht bij vuur komen, voelen we dat we daar afstand van moeten houden.

Wanneer onze onderbuik zegt dat er iets niet klopt, weten we dat we andere keuzes moeten maken.

Wanneer een opmerking of situatie ons raakt doet, leren we dat daar nog een oude pijn zit die aandacht wil zodat het geheeld kan worden.

Voelen kan confronterend zijn en pijnlijk. Liever zoeken we afleiding buiten onszelf, dissociëren we ons van de situatie, leggen we het bij de ander neer of kiezen we zelf voor een bepaalde emotie.

We vinden angst bijvoorbeeld oké als we zelf maar kunnen bepalen wanneer en welke horrorfilm we kijken.

We zoeken contact met vrienden of familie, zodat we het gevoel van eenzaamheid kunnen wegduwen.

Of we uiten boosheid naar een ander, zodat we het gevoel van machteloosheid niet hoeven te erkennen.

Al deze beschermmechanismes bieden even het gevoel van controle: alsof jij zeggenschap hebt over je leven. Maar het lost de emotionele wond niet op. Dat gebeurt pas als je het lef hebt om de emotie, die je in een ver verleden voor het gemak en je eigen veiligheid hebt weggestopt, eindelijk de ruimte en aandacht geeft die het nodig heeft.

Hoe meer je een gevoel durft toe te staan, hoe meer je zult ontdekken dat het slechts veroorzaakt wordt door een gedachte die je telkens blijft herhalen, maar niet per se waar is.

Door uit je gedachten te komen en in je gevoel te zakken krijgt de emotie (=energie in motion/ energie in beweging) de mogelijkheid om door je lichaam heen te bewegen en zo het lichaam te verlaten. Jij hoeft dan niets ‘los te laten’ zoals zo vaak geadviseerd wordt als iets ons raakt, maar het gevoel laat ons los.