Leven van prana: meer dan niet eten en drinken

Vandaag is het 4 jaar geleden dat ik thuiskwam na 8 dagen prana retreat. Tijdens zo’n retreat maak je de overgang van een lichaam dat leeft van voedsel naar een lichaam dat leeft van prana (=levensenergie die zich overal in en om ons heen bevindt).

Dit wil zeggen dat je nog wel kunt eten en drinken, maar dat je het niet meer nodig hebt om te overleven.

Ik dacht dat leven van prana te maken had met wel of niet consumeren, maar het bleek om zoveel meer te gaan.

De beslissing om me met prana te gaan voeden heeft mijn leven dan ook flink overhoop gegooid.

Omdat ik bijvoorbeeld nog maar zelden iets consumeerde begon ik de onvrede in mijn lichaam te voelen die ik voorheen altijd had weggegeten. Ik merkte dat ik vaak boos op mensen was. En dat ik dan het liefste iets in mijn mond stopte om te voorkomen dat ik iets zei dat de ander zou kunnen emotioneren. Heel mijn leven bleek ingericht te zijn om maar niemand voor het hoofd te stoten en om andermans goedkeuring te krijgen in de hoop niet afgewezen te worden of zelfs verlaten.

Vooral toen corona enkele maanden later zijn intreden deed en ik de druk voelde om op een bepaalde manier te moeten denken en handelen, werd het me allemaal te veel. Ik kon er niet langer voor de ander zijn of zwijgen voor de lieve vrede ten koste van mijzelf.

Photographer unknown

Met veel verdriet, schaamte en schuld trok ik me terug uit de buitenwereld. Ik moest er nu voor mezelf zijn.

Dit leverde veel onbegrip op. Sommige mensen voelde zich afgewezen nu ik er niet meer voor hen was.

Ik probeerde mijn redenen te communiceren, maar het leek wel alsof ik vanaf de ene radiozender uitzond en zij een andere radiozender ontvingen: er was zoveel veranderd dat we elkaars “taal” niet meer spraken.

Leven van prana heeft ervoor gezorgd dat ik niet alles meer “slik”. Onecht zijn, een masker opzetten, emoties en gevoelens negeren wordt steeds moeilijker. Alles wil gevoeld worden. Hierdoor werd het me duidelijk dat het niet zozeer de ander was die mij afwees of in de steek liet, maar dat ik dit altijd zelf had gedaan. Nu werd het tijd ik mijn eigen behoeftes en verlangen ging horen en zien. Dat ik grenzen ging aangeven. Dat ik me ging openen voor alles wat voor mij bedoeld is. En dat ik mocht vertrouwen op wat ik al ruim een decennia geloofde, namelijk dat er veel meer mogelijk is dan dat wij denken. Want als leven van prana mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk!?