Mens, wat ben je waardevol

Ik ben een blog aan het schrijven en hoef alleen nog maar de conclusie vast te leggen, maar krijg de juiste woorden niet gevonden.'Als je nu een stukje kaas had om te eten, zou alles opgelost zijn', beredeneerd mijn brein. 

Het klinkt als een vermaning die ik krijg om het feit dat mijn koelkast zo goed als leeg is sinds ik leef van prana. 

Mijn lichaam heeft geen zin in kaas, maar mijn geest grijpt elke mogelijkheid aan om mij toch aan het eten te krijgen. Het liefst vette troep: troostvoedsel, in tijden dat ik me rusteloos en onzeker voel. 

In werkelijkheid heb ik een pauze nodig. Is het tijd om alles wat ik heb geschreven te laten bezinken. Maar de druk die ik mezelf opleg om te produceren, om zo snel mogelijk een tekst af te krijgen en online te zetten, geeft me een rotgevoel in mijn buik. En die wil ik weg eten. 

Als ik zo om me heen kijk, ben ik niet de enige die bekend is met dit soort onaangename emoties. Steeds meer mensen kampen met overgewicht en dat heeft echt niet alleen te maken met de suikers en vetten die er in ons voedsel zitten. 

Dat we zoveel toevoegingen en voedselbewerking überhaupt toestaan in hetgeen we consumeren, zegt iets over hoe belangrijk wij onszelf vinden. Schijnbaar achten we ons zelf waardeloos, anders zouden we wel andere keuzes maken en beter voor onszelf zorgen.

In these arms I & II - Bianca van Baast

Dat we weinig van ons zelf houden zien we ook terug in de natuur. We gaan daar al net zo waardeloos mee om als met ons eigen lichaam. 

Op oudejaarsdag 2019 vond ik een lege plastic tas tijdens een wandeling. Ik begon het zandpad waarover ik liep te vullen met de blikjes, papiertjes en het ander afval dat ik vond en plaatste een foto van mijn overvolle tas online. Een paar dagen later ontving ik een uitnodiging, van een actiegroep die regelmatig afval prikt in mijn woonplaats, om met hen mee te komen prikken. Natuurlijk ben ik dankbaar dat zo’n groep bestaat. Want waar het schoon en opgeruimd is wordt minder snel afval weggegooid. Maar in hoeverre helpt dit de mens zijn waarde in te zien, én die van (de rest van) de natuur?

Greta Thunberg beweerde tijdens een speech dat wij ons zouden moeten schamen over het feit dat wij haar toekomst aan het vergooien zijn. Trap daar alsjeblieft niet in! Eeuwenlang heeft religie ons een schuldgevoel aangepraat. Dat heeft ons alleen maar kleiner gemaakt en een gevoel van hulpeloosheid, slachtofferschap en machteloosheid achtergelaten. Het wordt tijd dat we dat van ons afschudden.

Dit wil echter niet zeggen dat je een supermens behoort te zijn.

Jarenlang schilderde ik kale en naakte figuren, om aan te geven dat we gelijk zijn aan elkaar, doordat we allemaal dezelfde emoties kennen. Daar ben ik inmiddels mee gestopt, omdat we niet alleen gelijk zijn aan elkaar, maar ook verschillend. Ieder mens bezit een uniek talent en een kracht die het leven voor jou, de ander en de aarde de moeite waard maakt. 

Momenteel zie ik veel jongelui burned out raken, omdat hen ten eerste is verteld dat ze alles kunnen. En ten tweede omdat zij zich verantwoordelijk houden voor de ellende in de wereld. Maar niemand hoeft de wereld in zijn eentje te redden. Sterker nog, de wereld hoeft niet gered te worden. Het enige dat aandacht nodig heeft... ben jezelf.