De keuze

Het waren de laatste meters naar haar auto. Na een heerlijke boswandeling begon ze ineens over haar ongevaccineerde vriendin. Ze kon zich niet vinden in haar keuze en argumenten. Hoe moest dat nu als die vriendin ziek werd, als het ziekenhuispersoneel overbelast raakte, als zij het virus verspreidde?

Ik vroeg of ze nooit twijfelde over de vaccinaties, aangezien ik dat wel deed. Zij was toch zo'n voorstander van puur natuur leven?!

Een felheid laaide in haar op. Nee, ze twijfelde niet en nu we het toch over gezondheid hadden; ze had ook haar bedenkingen over mijn keuze om van prana (licht/levensenergie) te gaan leven. Ze zag het al gebeuren dat mijn lichaam nog eens last zou krijgen van tekorten.

Verbaasd keek ik haar aan. Meende ze dit nu? Zij was uitgeput van 1,5 uur wandelen, zweette zich kapot en klaagde over dorst, terwijl ik, jaren ouder dan zij, daar absoluut geen last van had. Zag ze dan niet hoe energiek en stralend pranic living mij maakte?

Ik wilde in de verdediging schieten en met argumenten komen, maar besefte dat dit weinig zin had. Onze werelden lagen zo ver uit elkaar. Ze zou het niet begrijpen, net zo min als dat ik haar beweegredenen begreep.

En toch, dacht ik, ondanks onze verschillen zaten we in hetzelfde schuitje.

We maakten ons beiden zorgen. Zorgen om elkaar, om de maatschappij, om de toekomst en om onszelf. Beiden wilden we van die zorgen af en hadden de neiging om die bij de ander neer te leggen: 'Als jij - en de rest van de wereld - maar verandert, dan hoef ik dit niet te voelen.'

Het probleem lag duidelijk niet bij de ander, maar bij onszelf; we wilden onze emoties niet voelen, er niet naar kijken en er geen verantwoordelijkheid voor nemen.

Wat zou er gebeuren als we dit wel zouden doen, vroeg ik me af.

Ik ging naar binnen en ontmoette een gekwetst kind dat zich onveilig, onbegrepen en niet gesteund voelde. Het wilde zich verdedigen door emotioneel te reageren en de ander te overtuigen van haar gelijk.
In plaats daarvan maakte ik een andere keuze. Ik koos voor liefde en compassie.

In gedachten omarmde ik het gekwetste kind in mij. Ik zond liefde en compassie naar haar en mijn vriendin. We hadden het zwaar. Dit waren nou eenmaal onzekere tijden. Maar zelfs op momenten dat we elkaars keuzes en beweegredenen niet kunnen begrijpen, kunnen we in ieder geval daar nog begrip voor hebben.

Love -Alexander Milov