Liefhebben, het GOLOV-20 virus en het ego

Covid-19 is nog niet voorbij en er gaat alweer een nieuw virus rond. 

Dr. Joe Dispenza was de eerste die het kreeg. Een liefdesvirus. Genaamd GOLOV-20, die zich per app verspreid. (Zie de instructies in de video hieronder om jouw liefde te verspreiden).
Zijn manier is echter niet de mijne, en dus wilde ik iets persoonlijks maken door mijn liefde en waardering uit te dragen via een vlog.

Ter voorbereiding maakte ik een lijst van dingen die ik waardeer en liefheb in mezelf en anderen. (We zijn tenslotte allemaal elkaars spiegelbeeld, dus het maakt niet uit wat je ziet en in wie.) 

Terwijl ik de lijst uitschreef, besefte ik me hoeveel ik niet alleen hou van het perfecte, zoals wanneer mensen zorgzaam zijn. Maar ook van het imperfecte, bijvoorbeeld wanneer mensen nep zijn of niet reageren zoals ik zou willen. 

Zoiets toegeven en daarin berusten, is nog niet zo makkelijk. Het hart wil wel delen en verbinding maken met anderen, maar het ego wil blijven beschermen. Het beredeneert: ‘die persoon of dat gedrag heeft je al eens eerder pijn gedaan. Dat wil je toch niet nog een keer mee maken!? We hadden je hart afgesloten om te voorkomen dat je nog vaker pijn gedaan zou worden. Luister nou naar mij; heb maar niet te veel lief!’

Maar ik kan er niet omheen. Ik begin steeds meer te houden van de pijnen uit mijn verleden, omdat ze me op het pad zetten naar meer liefde en voluit leven.

Hierdoor houd ik van mensen die stralen en bezield zijn, maar ook van mensen die openlijk toegeven dat ze in het duister te zitten en de weg kwijt zijn.

Kortom ik hou van mensen die authentiek zijn, omdat het in hun bijzijn zoveel makkelijker is om ook mezelf te zijn. Tevens hou ik van mensen die zichzelf verschuilen achter een masker, omdat ze daarmee mijn verlangen naar openheid en eerlijkheid aanwakkeren.

Ik hou van open, eerlijk en ongeveinsd. Zelfs als dit niet overeenkomt met waar ik voor sta, of als het me aan het schrikken maakt. Ten eerste omdat ik dan weet waar ik aan toe ben wat betreft die ander. En ten tweede omdat het van me vraagt mijn hart en mind (opnieuw) te openen en mijn horizon te verbreden. 

Mijn ego heeft wel gelijk. Ik wil liever geen pijn of iets dergelijks ervaren, maar elke keer dat ik zoiets toch mee maak, geeft het mij de kans om veerkrachtiger te worden. Om steeds iets sneller op te staan, me te openen en nog meer lief te hebben.

Een leven zonder teleurstellingen of tegenslagen zal nooit bestaan, maar we hebben wel de keuze: sluiten we onszelf steeds meer af en kiezen we daarmee voor verharding?
Of grijpen we de kans aan om flexibeler te worden, door telkens opnieuw te kiezen voor openheid, liefde, zachtheid en verbinding?