Het spijt me

Het spijt me,

dat ik in mijn onzekerheid een oordeel over je vormde.

Het spijt me,

dat ik dacht de omstandigheden te kunnen verbeteren door jou te veranderen.

Het spijt me,

dat ik jouw waarheid aan de kant heb geschoven en die van mij aan je heb opgedrongen.

Het spijt me,

dat ik niet zag hoe waardevol en kloppend voor jou jouw waarheid is.

Het spijt me,

dat mijn pijnen en angsten mij blind maakte voor de jouwe.

Het spijt me,

dat ik verwachtte dat jij je zou aanpassen, zodat ik me beter kon voelen.

Het spijt me,

dat ik dacht dat mijn waarheid beter of meer werkelijkheid was dan die van jou.

Het spijt me,

dat ik balans, geluk en vreugde dacht te vinden in jouw aanpassing en volgzaamheid.

Het spijt me,

dat ik aannam dat wat mij blij maakte, ook jou blij zou maken.

Het spijt me,

dat ik je mijn verwachtingen oplegde en je daarmee de vrijheid ontnam om volledig jezelf te zijn.

Het spijt me,

dat ik niet begreep dat mijn behoeftes niet per se dezelfde zijn als die van jou.

Het spijt me,

dat ik dualiteit creëerde, terwijl er zo’n verlangen bestaat naar verbinding.

Ik besef me nu,

dat de wereld niet gebaat is bij oordeel, controle en verdeeldheid. Dat ik mag loslaten 'wie' of 'hoe' wij moeten zijn. En misschien, als ik mijn eigen pijnen en angsten heel en ik jou in je waarde laat, kun je mij vergeven. En worden geluk, vrede en verbinding vanzelfsprekend waarheid...

(Tekst geïnspireerd op Ho'oponopono: Het spijt me, ik hou van je, vergeef me, dank je wel)

Detail drieluik: de hoop,
het gebed, de overgave -
Bianca van Baast