Boos

Ooo mijn god, wat ben ik de laatste tijd vaak boos geweest.
Boos, omdat anderen mij vertelde wat ik moest doen en denken.

Boos, om andermans oordeel.

Boos, omdat mijn gevoelens er niet toe leken te doen.

Boos, omdat ik mijzelf niet mocht zijn.

Boos, … omdat het zo heerlijk is om anderen de schuld te geven van wat ik zelf naliet.

Ja, je leest het goed. Ik was boos op anderen, zodat ik zelf geen stap buiten mijn comfortzone hoefde te zetten!

Ik zie het momenteel overal om me heen. Mensen (inclusief kinderen) zijn opstandig.

Vrouwen willen zich vrij uitdrukken. Kleurlingen wensen een respectvolle behandeling. Holebi’s vragen om acceptatie voor wie zij liefhebben. Boeren, zorgverleners en andere beroepsgroepen willen erkend worden. Allemaal wijzen ze naar een ander: ‘jullie moeten ons accepteren voor wie wij zijn’.

Uit eigen ervaring weet ik dat je dan lang kunt wachten. Sommige mensen zullen je nooit begrijpen, accepteren of met je meebewegen. Ze zullen je nooit toestemming geven om je ware essentie te leven. Het botst met hun agenda. Het wijkt te zeer af van hun belevingswereld; zij voelen niet wat jou bezielt, wat jou laat stralen, wat jou laat leven.

Mirror mirror - Bianca van Baast

Als ik vraag waar mijn boosheid vandaan komt, antwoord een stemmetje dat ik me verlaten voel, niet erkent en ongezien. Niet zo zeer door een ander, maar vooral door mezelf. Mijn ziel wil gehoord en geleefd worden, maar volgens mijn ratio kan ik hier onmogelijk aan toegeven. Als kind is ons geleerd om op toestemming te wachten van een autoriteit buiten onszelf, en daar mag je toch niet zomaar van afwijken?! Dat zou weleens egoïstisch kunnen zijn.

Maar… is het egoïstisch om jezelf lief te hebben? Om jezelf te accepteren en te respecteren? Om jezelf op waarde te schatten? Om jezelf te zien voor de unieke persoon die je bent? Om jezelf op te laden met (eigen)liefde, zodat je daar meer van aan anderen kunt geven?

De boosheid in mijzelf en anderen heeft niets te maken met de buitenwereld. Het is een innerlijke strijd tussen ego en ziel. Waarbij het ego probeert vast te houden aan alles dat bekend is. Terwijl de ziel zegt: ‘Laat maar los. JIJ BENT GENOEG’.

In these arms I & II - Bianca van Baast