Het onmogelijke mogelijke

Ik kon mezelf de afgelopen weken wel voor mijn hoofd slaan. Ik had een mooie schrijfopdracht gelezen in het boek Writing begins with the breath van Laraine Herring en stelde mijn collega’s van het schrijverscafé voor om die voor de volgende bijeenkomst uit te werken. Ik had verwacht dat ze mijn voorstel zouden afwijzen en dat ik het daarbij kon laten. Maar nee, de opdracht werd unaniem aangenomen.

‘Schrijf een tekst over het onmogelijke dat mogelijk wordt.’

Ik wist haast zeker dat dit een onmogelijke opdracht voor me ging worden, simpelweg omdat ik niet geloof in onmogelijk. Iets kan inderdaad niet meteen mogelijk zijn, maar nog wel in de toekomst. 

Ik vermoed dat het de Spaanse kunstenaar Pablo Picasso was die ooit zei: ‘Alles wat je maar kunt bedenken kan waarheid worden’. Of hij bekend was met de kwantum fysica weet ik niet, maar volgens deze moderne tak van de natuurkunde bestaat ALLES uit energie (denk maar aan de formule E = mc² van Albert Einstein) en kan die energie elke vorm aannemen die je je maar kunt bedenken. 

Er is alleen één uitdaging.

Tijdens een natuurkundig experiment, waarbij elektronen door twee spleten werden geschoten, bleek dat deze minuscule materie de ene keer uit golven bestond en de andere keer uit deeltjes. Welke vorm ze aannamen was afhankelijk van het feit of de deeltjes geobserveerd werden of niet. Als de elektronen werden geobserveerd, bestonden ze uit deeltjes. Als ze niet werden geobserveerd, bestonden ze uit golfjes.

Hieruit kunnen we opmaken dat materie, dus zelfs het meest levenloze ding, zoals een tafel of een stoel, bewustzijn heeft. Anders kan het nooit weten dat het geobserveerd wordt.

Wat wetenschappers nu vermoeden, maar - zover ik weet - nog niet hebben kunnen bewijzen, is dat die eerder genoemde stoel of tafel zich dus anders kan gedragen of vormen als het niet geobserveerd wordt dan wanneer het wel geobserveerd wordt. (Mmm, dat doet me denken aan de kandelaar, theepot etcetera uit de film Belle en het beest.)

Wat wel steeds duidelijker wordt, is dat materie zich aanpast aan degene die waarneemt. Denk bijvoorbeeld aan het placebo en nocebo effect. Als je gelooft in een suikerpil, heb je er baat bij en kan het je zelfs genezen, ondanks dat het geen genezende ingrediënten bevat. Als je (onbewust) niet in medicatie gelooft, helpen medicijnen zelden en kunnen ze je zelfs ziek maken (weet ik uit eigen ervaring).

Materie reageert dus op intentie en de overtuiging waarmee jij observeert.
Waar je aandacht naar uitgaat, neem je waar. Waar je aandacht niet naar uitgaat, registreer je simpelweg niet. Logisch, zul je zeggen; als je gek bent op Engeland, zie je overal verbanden met Engeland. Maar als je niets met dit land hebt, zullen diezelfde verbanden je niet opvallen. Hetzelfde gebeurt met ziekte, armoede, geweld en alle andere ellende waar we in deze wereld mee te maken hebben. Als we gefocust zijn op ziekte, zijn we niet gefocust op gezondheid. Als we tekort ervaren, is onze aandacht bij de afwezigheid van welvaart. Als agressie je interesse heeft, zien we alles wat met liefde te maken heeft over het hoofd.

Als mensen zijn we vaak zó aan het vechten of vluchten van hetgeen dat we NIET willen, dat daar heel onze aandacht naar uitgaat. Met als gevolg dat we het ongewenste in stand houden of zelfs verergeren. 

Materie bevestigt op die manier altijd datgene waarvan jij overtuigd bent, zelfs als de overtuiging niet waar is!

Elke verandering - in je leven of in de wereld - begint daarom bij jouw binnenwereld. Wat wil je? Welke overtuiging houdt je tegen? Waar moet je je aandacht verleggen? En wat is er voor nodig om van hoop, naar geloof, naar vertrouwen of zelfs weten te komen?

Kijk, en nu bleek het toch niet zo onmogelijk om een tekst te schrijven over het onmogelijke dat mogelijk wordt...