Comfortzone, erin of eruit?

“Je moet uit je comfortzone komen”, zegt hij. ‘Ja, anders kom je nooit verder”, zegt zij. Ik probeer voor mezelf duidelijk te krijgen wat ik voel. Hebben ze gelijk? Ben ik bang om iets nieuws te proberen? En moet ik ondanks de weerstand die ik voel toch doorzetten?

Ik heb ze zojuist vertelt dat ik afzie van hetgeen dat ik al weken beweer te gaan organiseren. “Het is de derde keer al dat ik zoiets afblaas”, denk ik beschaamd. Waarom zeg ik eerst ja en daarna nee? Ben ik bang voor de volgende stap? Ik moet toegeven dat het een rol speelt, maar het voelt alsof er meer aan de hand is.

Via Google afbeeldingen - maker onbekend

Ondertussen begin ik een hekel te krijgen aan het woord comfortzone. Sinds Albert Einstein zei: “Waanzin is altijd hetzelfde blijven doen en toch een ander resultaat verwachten” daagt de mens zichzelf en de ander uit om grenzen te verleggen. Terecht, want de mens is bestemd om zijn eigen leefomgeving en leven te scheppen en daarvoor moet men nieuwe wegen bewandelen. Maar het modewoord comfortzone wordt momenteel te pas en te onpas gebruikt. Alsof je je angst en weerstand moet negeren, er overheen stappen en gewoon door moet gaan.

Love, thy will be done - Bianca van Baast

In het verleden heb ik dat vaak genoeg gedaan. Ik vocht tegen mijn angsten en weerstand en zette door ondanks het ongemakkelijke gevoel en de extra energie die het me kostte. Een burn out was het resultaat. 

Ondertussen heb ik geleerd dat onaangename gevoelens gevoeld willen worden, omdat ze ons iets te vertellen hebben. Angst en weerstand komen namelijk in verschillende vormen en het is aan ons om ze te onderscheiden:

1. We voelen weerstand omdat de stap die we willen nemen verstandelijk juist lijkt, maar gevoelsmatig niet bij ons past. Sommige stappen lijken zo ontzettend logisch, zoals de situatie waarin ik hierboven zat, dat het dom lijkt om hem niet te nemen. En toch geeft ons gevoel aan dat we hem niet moeten nemen omdat we dan de verkeerde richting in lopen of zoals Stephen Covey het verwoordde: “Als de ladder tegen de verkeerde muur staat, brengt elke stap je alleen maar dichter bij de verkeerde bestemming”.

2. We voelen weerstand omdat de stap die we willen zetten te groot is en eerst in kleine stapjes moet worden onderverdeeld.

In 2011 werd het mij duidelijk dat ik moest gaan schrijven, maar telkens als ik iets publicatiewaardig trachtte te schrijven kreeg ik een black out. De angst die dit veroorzaakte kwam voort uit het hebben van te weinig kennis over het onderwerp en een minimale schrijfervaring. De stap was gewoon te groot. Ik had eerst nog wat dingen te leren.

3. We voelen weerstand vanwege een nieuwe stap die we willen nemen. Die stap is spannend, maar draagt uiteindelijk bij aan onze zielsbestemming/ levensmissie en dus zijn we bereidt om onze grenzen te verleggen en er uiteindelijk voor te gaan. Denk hierbij aan het veranderen van baan of het kiezen van een nieuwe levensstijl. 

Ik zelf heb de neiging om me te verbergen voor de wereld. Het tonen van mijn schilderijen, het schrijven van deze blog en het geven van lezingen betekent voor mij elke keer weer dat ik uit mijn comfortzone moet komen en mezelf moet laten zien. Het is telkens weer spannend. Maar ik doe dit met het verlangen en in de hoop dat het mijn leven en dat van een ander weer een beetje mooier maakt.