Ik ben niet je vijand, ik ben liefde.

Terwijl ik vanochtend door de bossen liep moest ik denken aan een gesprek waar ik afgelopen weekend getuigen van was. Het ging over WEL of NIET een boswandeling maken nu de eikenprocessierups weer voltallig zijn haartjes loslaat en voor hevige jeuk zorgt.

Terwijl ik mijn weg vond door het hoge gras, ging de waarschuwing van een arts door mijn hoofd: ‘kijk uit, daarin zitten teken!’

En toen ik geritsel hoorde in de struiken en hoopte een ree te spotten, herinnerde ik me de woorden van de boswachtster: 'op enkele kilometers hiervandaan zijn wolven gesignaleerd’.

Als ik mijn gedachten moet geloven is de natuur mijn vijand. Mijn mind negeert daarmee het feit dat ikzelf ook natuur ben. Het laat me vergeten dat de bossen en ik voortkomen uit dezelfde bron en dat we wat dat betreft één zijn.

Het verhaal van mijn denkgeest, waarin de natuur en de mens in duel tegenover elkaar staan, is slechts een hardnekkige overtuiging die zich maar blijft herhalen. Niet alleen in mijn hoofd, maar ook in de media en de minds van anderen.

‘Wat is er voor nodig om meer te genieten?’ vroeg ik me af.

Het antwoord dat ik kreeg was: ‘Ga in overgave. Want ja, er is een KANS op jeuk, tekenbeten of een ontmoeting met een roofdier, maar als je voluit wilt leven moet je risico’s nemen.

En dus liet ik mijn gedachten van vijandigheid varen. Zij stonden mij alleen maar in de weg om ten volle te kunnen genieten van mijn omgeving.

Wat er toen gebeurden was magisch: het leek alsof het bos zich als een warme deken over mij heen boog en zei: ‘Ik ben niet je vijand, ik ben liefde.’

Listen - Bianca van Baast

Ondertussen hoor ik geruchten dat machthebbers de mensheid klein en machteloos wil houden, onder andere door ze weg te houden van de natuur. Of dat zo is weet ik niet. Misschien is dat ook weer het dualistische denken van onze mind.

Maar wat ik zeker weet is dat als we wegblijven uit de natuur, of haar volledig zouden vernietigen, we onszelf inderdaad zouden verzwakken.

Naast gezonde lucht inspireert de natuur ons om los te laten, te groeien en te bloeien. Ze helpt ons te aarden en te ontspannen. Op deze manier hervinden we onze balans en laden we onszelf op met nieuwe levensenergie. Dit en meer gebeurt zo lang we maar met haar samenwerken.

Wat dat betreft verwijs ik graag naar een uitspraak van filosoof en dichter Rumi. Die schijnt te hebben gezegd: ‘Het is niet jouw taak om naar liefde te zoeken, maar alleen om alle barrières in jezelf te zoeken en te vinden die je ertegen hebt opgebouwd’.

Laten we beginnen met barrière 1: het loslaten van vijandige gedachten...

Vrede

Vechten voor vrede. Wat een gek idee eigenlijk.
Als we vrede willen, hoeven we alleen maar vrede te hebben met het hier-en-nu moment.

Voel je boosheid? Prima, laat het er maar zijn.
Voel je verdriet? Ervaar het maar, ook dat mag er zijn.
Weet je niet hoe nu verder? Durf het niet-weten maar toe te staan.

Emoties die worden toegelaten kunnen in 90 seconden weer weg zijn, terwijl ze blijven zeuren om aandacht als je ze wegdrukt of op een ander afreageert.

Accepteren wat er hier en nu is, is waarschijnlijk het moeilijkste en het meest onlogische voor de mind dat er bestaat. Die wacht liever totdat de ander, de buitenwereld vredig is, om zelf vrede toe te kunnen laten. Maar wat nu als iedereen eerst vrede in zichzelf zou vinden, hoe vredig zou de buitenwereld dan worden?!  

(Onvoorwaardelijke) liefde

You are loved - Bianca van Baast

Vorig weekend moest ik aan dit schilderij denken. In een soort trance was ik teruggegaan naar de eerste week na mijn geboorte. Ik zag een kwetsbare baby die dacht verlaten te zijn door haar ouders en die besloten had nooit meer hulp of liefde van een ander aan te nemen. "Ik kan het wel zelf" leek het te zeggen.

Maar een mens wil het niet allemaal "zelf" doen. Een mens wil SAMEN.
'Dan zul je je moeten openstellen voor de liefde, ongeacht in welke vorm die ook verschijnt,' kreeg ik als antwoord.

Ik verbaasde me over wat ik daarna te voelen kreeg.
Als eerste de onvoorwaardelijke liefde van het universum, zoals afgebeeld op dit schilderij. Deze liefde was ongelooflijk prachtig en groots. Ik durfde me achterover te laten vallen en er helemaal op te vertrouwen.

Daarna kreeg ik de liefde te ervaren van een gebroken man die liefde verwarde met seks. Ik ging in de weerstand. Ik werd boos. Dit is niet wat ik wilde!
Maar toen kreeg ik de oorzaak van zijn pijn te zien en hoe hij de leegte in ons beiden had proberen te vullen. Niets gebeurt per toeval in het leven. Schijnbaar hadden we deze ervaring nodig om ieder te kunnen groeien.

Vanaf dat moment kon ik vergeven en was ik dankbaar voor de inzichten die het me bracht.

Als laatste kwam het besef: wat er momenteel in de wereld gebeurt is geen toeval. Het is liefde, maar veelal in een wel erg lelijke verpakking waardoor we het veroordelen en het cadeau erin niet kunnen zien. De vraag is, durven we het aan te nemen, zelfs als we er niets van begrijpen, om er uiteindelijk de liefde erin te ontdekken?

Alles in het leven klopt

Ik was een jaar of vier toen mijn moeder mij toesnauwde: ‘hou je mond. Je hebt niets te willen!’ In die tijd had ze te maken met een huilbaby en was ze te moe voor de verlangens en behoeftes van een eigenwijze kleuter zoals ik. Daarnaast lag haar reactie voor de hand; het was wat zijzelf ook als kind te horen had gekregen.

Ik vatte haar reactie op als: Je hebt niets te willen en dus moet je het doen met wat er op je pad komt; wat anderen bereidt zijn je te geven.

Mede hierdoor ging ik mijn gevoelens, waaronder mijn verlangens en behoeften, onderdrukken. Ze mochten er niet zijn, laat staan dat ik op mijn zielsverlangens kon vertrouwen.

Ik begon te liegen tegen mezelf en daarmee ook tegen anderen. Ik zei ‘ja’ terwijl ik ‘nee’ voelde. Ik bleef te lang in situaties die ik eerder had moeten verlaten of waar ik niet eens in had moeten stappen. En ik gaf de ander de schuld van mijn ontevredenheid; zíj gaven mij tenslotte niet wat ik wilde, zíj zagen mij niet, en zíj konden mij niet horen. Ik vond dat de ander beter moest doen, maar in werkelijkheid was dit een spiegel die zei dat ík beter kon. En dat het míjn verantwoordelijkheid was om iets te veranderen.

Bij deze wil ik mijn excuses aanbieden aan iedereen op wie ik heb gemopperd en aan elke situatie die ik heb proberen te veranderen. Het was uit angst om op eigen benen te staan, uit gebrek aan vertrouwen dat er een leven bestaat dat beter bij mij past. Uit paniek om ‘Nee’ te zeggen en met NIETS over te blijven. En uit vrees om mezelf aan te kijken en mezelf te veranderen. 

Tevens besef ik me dat elke situatie en ontmoeting perfect was. Het leerde me eerlijker te zijn naar mezelf en daarmee ook naar anderen. Elke ontmoeting leerde mij beter te luisteren naar mijn lichaam en ziel; om ‘ja’ en ‘nee’ beter te onderscheiden.

Zo bracht elke ervaring me dichter bij mijn ware zelf en ben ik dankbaar voor het leven: want uiteindelijk bleek elke ontmoeting en situatie toch te kloppen. 

“Phoenix”, AI-Generated, Credit: Canadian National Broadcasting Council 

Ja-zeggen tegen het leven

‘Dus,’ bekrachtigede hij afgelopen jaar, ‘je bent een boek aan het schrijven over het leven?’ ‘Ja,’ antwoord ik, ‘maar ik mis nog iets.’

‘Is dat niet altijd zo? Dat je niet alles kunt weten?’

Hij heeft natuurlijk gelijk. Het leven is altijd groter dan wij kunnen behappen.

Dat heeft 2024 mij wel laten zien. ‘Als je God aan het lachen wilt maken, vertel hem dan je plannen,’ grapte woody Allen eens. En ooo, ik had heel wat voornemens en plannen voor dit afgelopen jaar. Maar, om er nog een quote bij te halen: ‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans,’ volgens John Lennon. Dus, dat is nu eenmaal het leven.

Bijna alles in 2024 verliep anders dan verwacht. Maar wat ben ik daar dankbaar voor! Want zo ontdekte ik wat ik nog miste: namelijk Ja-zeggen tegen het leven. Tegen elke situatie en elk gevoel dat zich in het hier en nu aandient.

Volgens dr Jacob Liberman, pionier op het gebied van licht, visie en bewustzijn (en ik parafraseer hem even) heeft alles wat onze aandacht trekt, het aangename en het onaangename, ons iets te vertellen. Dus in plaats van schaduwkanten negeren mocht ik ja-zeggen hetgeen ik niet onder ogen wilde komen. En in plaats van pijnlijke momenten uit de weggaan en dingen die ik liever niet wilde toegeven verzwijgen, moest ik ja-zeggen en erkennen wat er in mijn bewustzijn aanwezig was.

Deze eerlijkheid, ten eerste naar mezelf maar ook naar de mensen om mij heen, leidde onvermijdelijk tot veranderingen. Vooral december was een maand van afscheid nemen en het begin van iets nieuws. Het voelt nog een beetje wiebelig, als een pasgeboren hertje dat wankelt op haar pootjes. En tegelijk ben ik dankbaar en geeft het zoveel vertrouwen voor de toekomst.

Wat dat betreft: Dankjewel 2024 voor elke ervaring en alle mensen die ik in dit jaar mocht ontmoeten. En hallo 2025, die me nog meer gaat helpen om in overgave en naar vervulling te leven.

Jim Carrey in de film Yes Man - Ps: met Ja-zeggen bedoel ik vooral

zoals aan het einde van de film en niet door je gevoelens maar te negeren.

Bosje haar

'Als ik er maar geen krullen voor terug krijg', zei mijn neefje toen ze hem verzekerde dat zijn haar na de chemo terug zou groeien.

Als kind snapte ik niets van zijn uitspraak. Ik wilde juist zoveel mogelijk krullen. Niet voor niets vroeg ik mijn moeder linten in mijn lange natte lonken te draaien, in de hoop dat ze de volgende dag pijpenkrullen zouden opleveren.

In dit tijd woonde er een iets ouder meisje met een enorme bos haar bij ons om de hoek. Zoveel krullen, dat wilde ik ook!

In oktober 2019 maakte ik de omschakeling naar leven van prana. Veel mensen laten gedurende dat proces hun (wilde/oude) haren los. En gelukkig komt er altijd weer gezonder haar voor terug.

Ik heb toentertijd niet veel haar verloren. Schijnbaar heb ik nooit zoveel wilde haren gehad. Maar aangename verrast ben ik ondertussen wel; dat bijna 40 jaar na dato mijn meisjesdroom alsnog uit komt.

Brief aan mijn galactische familie

Lieve galactische familie,

het spijt me dat ik niet eerder schreef. Jullie zitten waarschijnlijk al decennia lang te wachten op mijn bericht. Hoewel; ruimte bestaat niet in jullie bewustzijn, dus waarschijnlijk zijn jullie beter op de hoogte van mijn bestaan dan ikzelf.

En wat een geluk dat jullie geen tijd kennen, zodat het dan niet zo tenenkrommend langzaam gaat als hier op aarde.

Voordat ik op missie ging waarschuwde men dat ze al mijn herinneringen, van wie ik werkelijk ben en waar ik vandaan kom, zouden wissen. Ik dacht dat het wel mee zou vallen. Hoe kon ik anders mijn missie hier op aarde vervullen?!

Maar ik kan je vertellen dat het echt zo is. Ik loop nu al bijna 50 jaar rond op deze planeet en begin me nu pas mijn afkomst te herinneren, herkennen en erkennen.

Image: postcardsforpeace.org

Al bijna 50 jaar heb ik heimwee naar huis. Al bijna 50 jaar vraag ik me af wat ik hier toch kom doen. Al bijna 50 jaar voel ik me zo anders, zo'n alien. En nu blijkt dat ik er ook een ben.

Gelukkig kom ik steeds meer buitenaardsen hier op aarde tegen die zich ook (beginnen te) herinneren wie ze zijn en wat ze hier komen doen.

We kwamen naar de aarde om er licht en liefde te brengen; het Christusbewustzijn noemen ze dat hier.

En ooo, wat hebben ze het hard/t nodig!!!

Als je toch eens ziet hoe slecht de mens zichzelf kent en wat ze zichzelf, de natuur en de ander aandoen!!! Het is om te huilen.

En dit allemaal uit onbegrip en onwetendheid.

Ik weet zeker dat jullie het allemaal meekrijgen en dat er daarom zoveel steun naar ons toe komt. Dankjewel voor het licht en de extra "mankracht" die jullie toesturen. We kunnen het gebruiken.

Vandaag voelde ik voor de zoveelste keer het verzet van hier op aarde zijn. Ik wil hier niet zijn. Liever ben ik thuis bij jullie, waar het zoveel vrediger is. Maar toen besefte ik me; voorlopig loop ik hier nog een tijdje rond. Dat was tenslotte de afspraak.

Laat ik er daarom maar het beste van maken. Ondertussen wacht ik op verdere instructies en verheug ik me op jullie bericht.

Heel veel liefs,

jullie sterrenkind op aarde.

Image: fotobehang.com