Zo'n 7 jaar geleden liet mijn intuïtie me weten dat ik nooit oud zou worden. Ze gaf me zelfs het aantal levensjaren door die ik nog te gaan had.
In eerste instantie schrok ik, maar na een tijdje besefte ik me dat dit 'weten' een cadeautje was, ongeacht of het waar was of niet.
In eerste instantie schrok ik, maar na een tijdje besefte ik me dat dit 'weten' een cadeautje was, ongeacht of het waar was of niet.
Het besef dat het leven eindig is, zorgde er namelijk voor dat ik de dingen ging doen die ik nog voor mijn heengaan wilde ondernemen. Het gaf mijn leven zin.
Fijn dus dat steeds meer artsen zich nu beginnen uit te spreken. Niet zo zeer zodat we coronadoden gaan aanvaarden, maar dat we de dood gaan accepteren als onderdeel van het leven.
Elk leven is eindig. Daar komen we niet onderuit. Dit gegeven zou ons moeten motiveren om te leven, in plaats van te wachten op 'betere' tijden.
Betere tijden gaan misschien nooit (meer) komen, tenzij wij bereid zijn alles te ontvangen; het aangename en het onaangename. Want dat, dat is pas voluit LEVEN!!!
 |
| Gone - Bianca van Baast |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten