23.12.20

Jouw plek. Vol kracht en energie.

Het huis staat in brand. Geel bluswater komt door het plafond naar beneden.
In plaats van dat het water wegloopt, komt het hoger en hoger te staan. 
Vluchten via de voordeur lukt niet. We moeten achterom. Maar hoe? 
Het water staat inmiddels zo hoog dat we genoodzaakt zijn te zwemmen, maar… alleen ik heb een zwemdiploma.

Ik grijp mijn jongere broer, zus en beide ouders onder mijn arm. Het is ingewikkeld en zwaar voor een meisje van tien, maar er zit niets anders op. Ik moet ons redden.
Ik zwem naar de poort aan het einde van de tuin. Als ik die ontgrendel en de steeg naar veiligheid inkijk, zakt de moed me in de schoenen, en dreigen mijn dierbaren me te ontglippen. De steeg staat vol glascontainers. Zonder last had ik probleemloos om deze obstakels heen kunnen zwemmen, maar nu ben ik daar niet zo zeker van…

Bovenstaande droom had ik in een periode dat het niet zo goed ging met mijn ouders. Dankzij de onzekerheid die dit met zich mee bracht, besloot ik (onbewust) de zorg voor het gezin op me te nemen. Volgens mijn kinderlijke beleving wist ik tenslotte het beste wat (mij) veiligheid en balans bood. 

Ik geloof niet dat ik mijn besluit of verwachtingen ooit hardop heb uitgesproken, maar wanneer gezinsleden niet voldeden aan mijn visie en veiligheidsvoorwaarden, veroordeelde ik hen hier wel om. Achteraf gezien is het natuurlijk absurd te denken dat een mens iemand anders kan zijn dan men in werkelijkheid is, maar voor lange tijd dacht ik echt dat mijn oordeel hen zou kunnen veranderen (lees: verbeteren). 

Tatyana Chuvasheva

Momenteel bevinden we onszelf in een soortgelijke situatie. De samenleving zoals we die kennen brokkelt af, terwijl de toekomst nog onzeker is. Velen denken te weten wat het beste is en proberen controle over het (eigen) leven te krijgen door anderen hiervan te overtuigen. Bewust of onbewust plaatst men zich als autoriteit boven de ander.
Els van Steijn, coach en opsteller, waarschuwt echter dat deze goedbedoelde intentie een groot risico met zich mee brengt. 

In haar boek ‘De fontein’ beschrijft Van Steijn hoe ieder mens deel uitmaakt van systemen, zoals bijvoorbeeld het familiesysteem, een organisatiesysteem en verschillende maatschappelijke en landelijke systemen. 
Elk systeem is te vergelijken met een fontein bestaande uit meerdere waterbakken. Er bestaat een bepaalde hiërarchie waar ieder individu zich aan dient te houden.
In het familiesysteem bevinden de grootouders zich bijvoorbeeld altijd in de bak boven de ouders, en de ouders boven de kinderen. 

De fontein - Els van Steijn
Als je op jouw plek staat, ontvang je een onzichtbare kracht die jou vitaliseert, vervuld en sterkt. Maar zodra je, om wat voor reden dan ook, van plek verandert en daardoor in een hogere bak komt te staan, geef je jouw kracht nog wel door aan de bakken onder je, maar ontvang je niet langer van degenen boven je. Het gevolg is dat je meer geeft dan ontvangt en uiteindelijk leeg en uitgeput raakt.

In deze maatschappij, waar velen inmiddels uitgeput zijn, wordt het tijd dat ieder zijn plek weer gaat innemen. Dit is geen makkelijke opgave en zal gepaard gaan met een enorm schuldgevoel. Vooral omdat religie ons ervan overtuigd heeft dat het nobel is om te lijden (en te sterven) voor een ander.
Dankzij deze overtuiging leven we in een maatschappij waarin we (te) weinig rekening houden met, en verantwoordelijkheid nemen voor, onze eigen gevoelens, verlangens en emoties, maar we ons wel bezighouden met die van anderen. 

Het gevolg is; zorgmedewerkers die hun eigen welzijn opofferen voor patiënten die zelf niet met gezondheid bezig zijn. 
Mensen die de aarde willen redden, maar - terwijl de natuur zichzelf opschoont en voortplant - zichzelf vergiftigen met boosheid en verdriet. 
Mannen die hun rol niet op zich kunnen nemen, omdat vrouwen de mannenrol al hebben ingenomen. 
Kinderen die de vrijheid niet krijgen hun authentieke zelf te ontdekken, omdat volwassenen hen vertellen wie zij moeten zijn. 
Verwarde burgers, omdat hen nooit is geleerd hun innerlijke wijsheid te vertrouwen en die als autoriteit aan te nemen. 

Je eigen plek innemen en je opladen aan de altijd aanwezige krachtbron vraagt om moed. Moed, om je eigen gevoelens, verlangens en emoties onder ogen te komen. Om het lot van jezelf en dat van een ander niet langer te willen controleren, maar te aanvaarden. Om het onzekere als een kans te zien en veiligheid, welzijn en vertrouwen in jezelf te ontwikkelen.

Bol.com Algemeen
Bol.com Algemeen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten