Huidhonger

Ik zit muisstil. Elke vezel van mijn wezen wacht op wat gaat komen. Het duurt nu al minuten.
Ik luister. Ergens uit het onbekende huis waarin ik me bevind hoor ik gekraak en gepiep. Vreemde geluiden van onbekende buren komen door de muur. Ze vieren Halloween vermoed ik. 

In de kamer waarin ik vertoef speelt zachtjes muziek. Ik hoor mezelf ademen. Verder is er niets. Geen tweede adem, geen beweging, niets. 

‘Doe je ogen dicht’, was me gezegd. 

Nieuwsgierig naar wat er zou komen, had ik hieraan voldaan. Maar nu begin ik te twijfelen. Had ik het wel goed begrepen? Moest ik nog iets doen? 

Mijn ademhaling klinkt ogenschijnlijk rustig, maar door de spanning kom ik al snel zuurstof tekort. Ik doorbreek de stilte met het nemen van een flinke ademteug. ‘Je verpest ook altijd alles’, mopper ik tegen mezelf.
Verder blijft het stil.

‘Doe het. Nu!’, bid ik in gedachten.

‘Ja, doe het nu’, voel ik mijn huid smeken. 

Mijn zintuigen staan op scherp. Voel ik iets, hoor ik iets? 

Maar nee, niets verandert. 

Artwork by Dorian Vallejo

Ik houd mijn adem in. De smeekbede in mij wordt luider en luider. ‘Alsjeblieft, doet het nu. Alsjeblieft’, herhaal ik innerlijk opnieuw en opnieuw.

Teleurstelling begint me parten te spelen. Misschien gaat het helemaal niet gebeuren, bedenk ik ineens gedesillusioneerd.

Maar net als ik wil opgeven, als ik op het punt sta om mijn ogen te openen, gebeurt het! Heel kort en voorzichtig.

Ik schrik ervan. 

Moet er even van bekomen. 

En dan is het er weer. 

De lichte aanraking van zijn vingertoppen die de mijne beroeren.