Slachtoffer zoekt dader

“Ooo, zag je wat hij deed!” roept het meisje ontdaan. Op de gezichten van de anderen zie ik ook angst en onzekerheid verschijnen. Zes Antilliaanse jongeren kijken verschrikt om zich heen op zoek naar bijstand, omdat twee Poolse jongens dreigend naar hen kijken en een vuist opheffen.

Het meisje haast zich, terwijl ze de tafel met de Poolse jongens ontwijkt, naar de beveiliging. Maar die blijven met hun armen over elkaar staan. 

“Kurwa”, hoor ik één van de Polen schelden. Ik heb de neiging om op te staan en de beveiliging de ernst van de situatie uit te leggen, maar dan bedenk ik me. Door het ook mijn probleem te maken vergroot ik het alleen maar, en om eerlijk te zijn is er eigenlijk niets aan de hand.

Ieder mens mag vloeken en vuisten opheffen als hij dat wil. Pas als een ander het opneemt als ongepast of bedreigend krijgt de eerste partij macht. Als niemand zou reageren op de bedreigingen zou het al snel ophouden. Maar geheel automatisch schieten de Antilliaanse jongeren in een slachtofferrol, precies waar de Poolse jongens hen willen hebben, gewoon omdat het hen een heerlijk gevoel van macht geeft.

Van een afstandje bekijk ik het tafereel alsof er een toneelstuk wordt voorgedragen. Nu ik het spel doorzie is het bijna komisch. Met een onverstaanbare vloek en een dreigende blik weten twee personen ervoor te zorgen dat een groep van zes steeds verder naar elkaar toe kruipt tot er een zielig hoopje overblijft.

Ecstatica II - Meghan Howland

Zodra de twee Polen zien dat de andere groep aanstalten maakt om te vertrekken, trekken ook zij hun jassen aan en lopen naar buiten. Bij de buitendeur blijven ze staan zodat ze kunnen zien wat er binnen gebeurt. De groep van zes blijft bij hun tafeltje staan treuzelen.

Ineens verandert de sfeer. De Antilliaanse jongeren hebben een ander onderwerp gevonden om over te praten. Langzaam vergeten ze de Poolse jongens die buiten op hen staan te wachten. De angstige gezichtjes veranderen geleidelijk in lachende gelaten. Ze zijn geen slachtoffer meer. 

Ik kijk naar buiten en vang nog net een glimp op van de twee Poolse jongens. Hun macht is met de vrolijkheid van de Antilliaanse jongeren verdwenen. De kick is weg en teleurgesteld lopen ze de nacht in.

Die avond vindt er op wereldniveau eenzelfde situatie plaats. De groepen zijn anders en de dreiging lijkt een stuk heftiger. Met de woorden ‘dit had nooit mogen gebeuren’ neemt de ene partij de slachtofferrol in en geeft zo de ander de macht….