Communiceren... wanneer niemand luistert

Als ik harder roep…,
als ik nog meer mijn boosheid toon…,

als ik desnoods fysiek geweld gebruik…,

… doe je dan wat ik wil!?

Volgens Alfred Adler, bedenker van de individualpsychologie, is boosheid een vorm van communiceren; een middel om een bepaald doel te bereiken. Als iemand niet openstaat voor jouw boodschap wordt boosheid ingezet om die ander alsnog te overtuigen.

Boosheid voelt krachtig. Het zorgt voor beweging, voor actie. Daarom is het beter dan verlammende angst, maar het blijft een uiting van machteloosheid.

Boosheid wordt namelijk ingezet als we geen andere mogelijkheid zien om ons standpunt over te brengen en geaccepteerd te krijgen.

We wenden ons tot boosheid wanneer het gebruik van taal (en beeld) geen optie (meer) is, wanneer we geen woorden kunnen vinden om onze bedoeling en gedachten over te brengen, wanneer woord en beeld de ander niet lijken te bereiken vanwege censuur of om een andere reden.

Boosheid en geweld lijken dan als enig middel over te blijven om de ander nog te overreden.

Maar is dat zo?

Mensen willen graag veranderen, maar ze willen niet veranderd worden.

Laat dat even tot je doordringen...

Mensen willen niet opgelegd krijgen wie ze moeten zijn, wat ze moeten doen en hoe ze zich moeten gedragen. Zelfs als je ze kunt overhalen, en ze ‘aan jouw kant’ kunt krijgen door middel van dreiging, zullen ze bewust of onbewust blijven zinnen op repercussie en telkens situaties blijven creëren die jouw pijn doen of ongelukkig maken ter compensatie voor de pijn die jij hen hebt aangedaan.

Je mag dan wel je gelijk hebben gekregen, maar de strijd tussen jullie blijft voortbestaan.

Mensen willen verandering. Diep in hun hart willen ze de strijdbijl neerleggen, willen ze de touwtjes loslaten en willen ze zich verbinden met anderen. Men wil een harmonische samenleving. Maar zolang de overtuiging dat dit kan en het vertrouwen ontbreken, blijft men zich verdedigen, controle houden en maatregelen nemen.

Photographer unknown

Alleen wanneer een mens zich bewust wordt dat het ook anders kan - wanneer men een inspirerend voorbeeld heeft - maakt men op EIGEN INITIATIEF een andere keuze. Alleen wanneer men voelt: ‘dat wil ik ook, die richting wil ik ook op, zo wil ik leven’, zal de ander zonder weerstand mee veranderen.

Taal, beeld en emotie zijn krachtige communicatievormen, maar leiden niet per se tot harmonie en verbinding. Een andere manier van communiceren is via houding, instelling, uitstraling, energie en aantrekkingskracht.

Nu, meer dan ooit, hebben we mensen nodig die de toekomst waar we naar toe willen alvast belichamen. Mensen die in vrede met zichzelf en anderen leven. Mensen die weten dat het anders kan en het voorbeeld geven door open te staan en iedereen in hun waarde te laten. Zij zijn de inspiratie: om muren af te breken, bruggen neer te laten en beperkingen op te heffen.