Vasthouden terwijl je wilt loslaten

Ken je dat gevoel; dat je vasthoudt aan iets dat je liever loslaat?
Dat je een fysieke klacht, verslaving of gedachte herhaalt, terwijl het emoties bij je losmaakt die je inmiddels beu bent?

Dat je constant in strijd bent tussen wat er is en waar je naartoe wilt?

Afgelopen week werd ik zo’n strijd in mijzelf gewaar. Ik wist waar ik naartoe wilde en wat ik daarvoor moest laten, maar toch bleef ik kiezen voor hetgeen dat me belemmerde daar te komen.

Alleen met wilskracht wist ik betere keuzes te maken. Maar dat kostte zoveel energie dat het me begon uit te putten.

Waarom bleef ik mezelf saboteren? Waarom koos ik niet voor wat ik wilde? Wat was ervoor nodig om een andere, betere beslissing te maken?

Een andere keuze, betekent een andere uitkomst. En die andere uitkomst vindt ons ego zorgelijk en riskant. Het beredeneert: de huidige situatie is misschien niet ideaal, maar die is tenminste bekend. Als je iets verandert, kan ik niet garanderen dat je nog veilig bent.

Freedom - the carousel - Anne Wipf

Uit bescherming probeert het ego ons daarom weg te houden van verandering. Het is beter om ziek, zwak, verslaafd, eenzaam, boos of depressief te zijn, dan stappen te zetten in de richting van gezondheid, zelfstandigheid, veerkracht en geluk. Vooral als je niet weten wat je daar gaat aantreffen.

Zodra je gezond bent en lekker in je vel je zit, zou je wel eens in een kwetsbare situatie terecht kunnen komen. Laten we dat risico niet nemen. Laten we je moe, miserabel, alleen en/of afstandelijk houden, want dan kan jou tenminste niets overkomen.

Wat dat betreft is het ego te vergelijken met een overbezorgde ouder (overheid, religieleider of andere autoriteit). Het dringt zijn advies aan je op in een poging je te beschermen.

Als je je verzet tegen dit advies, zal het zich alleen maar sterker aan je opdringen.

Als je het advies aanneemt, kom je stil te staan met de kans dat je nog dieper wegzakt. Je komt in ieder geval niet daar waar je naartoe wilt.

De enige uitweg is de weg van liefde.

Ten eerste door het gepieker en de zorgen van het ego (de ouder, de autoriteit) te erkennen. Op deze manier geef je het ego het gevoel dat het gehoord wordt en neemt zijn behoefte om adviezen aan je op te leggen af.

Ten tweede door in te zien dat de intentie om ons te beschermen goed bedoeld is, en die daarom lief te hebben.
We hoeven het advies niet op te volgen, maar we kunnen wel dankbaarheid zijn voor zijn betrokkenheid.

Op het moment dat we stoppen met oordelen, maar ons openen voor (zelf)liefde, ontstaat er verbinding. Alléén dán laat het ego jou vrij, laat hetgeen dat je vasthoudt jou los. Want verbinding, dat is eigenlijk alles wat het ego (de autoriteit) naar verlangt…