21.3.21

Loslaten om te kunnen ontvangen

‘Geef me wat ik wil’.
Als een opstandige peuter dreigt het collectieve ego met het maken van een scene. ‘Geef me wat ik wil’ herhaalt het, ‘of ik doe iets waar je niet op zit te wachten’.

‘Ik kan het je geven’, zegt Wijsheid ‘maar je weet toch dat dit niet langer in je voordeel werkt? Dat hetgeen waar je je aan vast houdt hetzelfde is als wat je weghoudt van wat je werkelijk wilt’. 
Ziende blind - Bianca van Baast

‘Geef me wat ik wil. Geef me macht/ vrijheid/ zekerheid/ entertainment, zodat ik niet hoef te zien hoe leeg mijn bestaan is, hoe ver ik ben afgedwaald van mijn essentie, hoe mijn bestaan één grote leugen is.

‘Beter van niet’, zegt Wijsheid. ‘Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar ik sta het niet langer toe dat jij jezelf blind houdt. Het wordt tijd. Tijd dat je de waarheid onder ogen komt.’

De opstandige collectieve peuter dimt in. ‘Toe’, gooit het over een andere boeg, ‘ik ben me toch netjes gedragen? Dan heb ik er toch recht op?’

‘Ach, je bent mens en je hebt inderdaad je best gedaan. Maar je wilt toch vooruit? Je wilt jezelf toch ontwikkelen? Je wilt toch vrede, vrijheid en liefde? Dan zul je het surrogaat hiervoor moeten loslaten.

De dialoog gaat een tijdje door. En dan… Dan is er verdriet.
Het opstandige ego beseft dat Wijsheid voet bij stuk houdt. Dat het nooit meer zal zijn als voorheen. Zelfs niet als het (terug)krijgt wat het wil. Een korte blik in de toekomst, waarin de mens in zijn kracht staat, straalt en leeft vanuit hart en ziel, heeft te veel veranderd.

Ineens is er rouw. Rouw om hetgeen dat zo bekend was maar nooit gewerkt heeft. Rouw, omdat het tijd is definitief afscheid te nemen. Rouw, omdat het ego beseft dat het niet langer de baas is. Want het bereiken van die stralende toekomst, dat is de taak van de ziel, de Wijsheid, de liefde...

All is well - Bianca van Baast 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten