Gezondheid, zorg en ontlasten.

Vorige week zou mijn vader geopereerd worden. Vanwege de omstandigheden die we ondertussen allemaal kennen is de operatie uitgesteld. Niet alleen die van hem, maar tevens voor vele anderen. Je zou het zorgwekkend kunnen noemen wat er gaande is in de gezondheidszorg; de tekorten, het personeel dat overwerkt is... 

Maar wat ik nog zorgwekkender vind, is dat er zoveel mensen afhankelijk zijn van de gezondheidszorg. 

Zelf heb ik in het verleden ook heel wat dokters en therapeuten afgelopen vanwege fysieke klachten. Met weinig resultaat en alleen de opmerking dat ik levenslang aan de medicatie zou moeten en verder maar moest accepteren dat ik nooit meer beter zou worden. 

Alles leek erop dat de artsen en therapeuten gelijk hadden, maar - hoewel ik het niet kon verklaren - zei mijn intuïtie dat hier niets van waar was.

Het waarom leerde ik van mijn nichtje. Ze was toentertijd twee. We liepen samen naar de bieb toen ze ineens languit op de grond viel. 

‘Hé, ga je erbij liggen?’ grapte ik. 

‘Ja’, grijnsde ze terug en stond daarna op alsof er niets gebeurd was. 

Enkele meters verderop hield ze stil en begon te vertellen over haar ochtend. Toen was ze ook gevallen en had ze haar knie geschaafd. 

‘Ooo’, zei ik ‘als je pijn hebt moet je gewoon even met je handje er overheen gaan!’

‘Nee hoor’, reageerde ze eigenwijs. ‘Het gaat vanzelf wel over.’ 

Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Natuurlijk! Hoe kon ik dat vergeten?! Het lichaam heeft een zelfhelend vermogen.

Via Peter van Dolderen -
Artist unknown

Niet lang geleden sprak ik een kennis die al een paar dagen last had van pijntjes.
‘Ik heb de laatste dagen veel hardgelopen en gewandeld en ik weet dat ik daarna een dag rust moet inlassen, maar ja. Het is zo moeilijk om stil te zitten.’
Maar nee, daarin heeft hij ongelijk. Stilzitten is op zich niet zo moeilijk. Maar dat stemmetje in je hoofd negeren dat zegt dat je niet stil kunt zitten omdat je nog zoveel moet doen en de onrust die daarmee gepaard gaat, dat is moeilijk!

Net als een zieke vriendin die eens verzuchtte: ‘Mijn hoofd wil wel, maar mijn lichaam werkt niet mee’ dacht ik ook te moeten voldoen aan alle plannen en oordelen in mijn hoofd. 

Ik had verplichtingen en mijn lichaam had maar mee te werken. 

Ik had oordelen over de zieken en zwakkeren in onze samenleving, maar wilde niet erkennen dat ik zelf ook tot die groep behoorde. 

Ik had pijnen, toch wilde ik niet luisteren naar wat ze me te vertellen hadden.

Tot het moment dat heel mijn lichaam werd lam gelegd, ik me letterlijk op de grond moest laten vallen en dacht dat mijn laatst uur geslagen had. 

Vanaf toen werd ik me pas echt bewust van de plicht die ik had om naar binnen te gaan en mijn overtuigingen, gedachten en emoties te onderzoeken.
Was wat ik dacht en voelde waar? Of was het een eenmalige ervaring geweest die ik bleef herhalen? In hoeverre was hierin volhouden nog bevorderlijk voor mijn gezondheid?

Gabor Maté - Wanneer
je lichaam nee zegt

In het boek ‘Wanneer je lichaam nee zegt’ legt de Canadese arts Gabor Maté uit dat ieder mens op jonge leeftijd al zijn eigen manier ontwikkeld om met stress om te gaan. En hoewel dit beschermmechanisme op het moment van ontstaan zeker van nut is geweest en het zijn persoon heeft geholpen om toentertijd te overleven, kan het op lange termijn ook ziek maken. Met zelfs de dood als gevolg.

Maté adviseert collega artsen dan ook om meer aandacht te hebben voor psychosociale aspecten (gevoelens en gedachten), psychodynamische aspecten (zelfbeeld, verlangens en emoties) en biochemische aspecten (stofwisselingprocessen). 

Maar waarom wachten tot je klachten hebt en naar een arts moet? Waarom niet nu al aan zelfreflectie doen? 

Heb je bijvoorbeeld geleerd je emoties te onderdrukken? Je grenzen te negeren? Of de verantwoordelijkheid voor anderen te nemen? 

Dergelijk gewoontes worden door anderen vaak geprezen omdat het in hun voordeel werkt. Ondertussen bevorderen diezelfde gewoontes stress, putten ze je lichaam uit en bemoeilijken zij de aanmaak van groeihormonen. 

Om het lichaam de kans te geven zichzelf te herstellen is het niet alleen nuttig om regelmatig rust te nemen, maar ook om je zelfbeeld te onderzoeken en de emoties, gedachten en verlangens die hiermee gepaard gaan. Bevordert het je welzijn? Of ga je er langzaam aan kapot?