Ik zie, ik zie wat jij niet ziet.

Toen ik een jaar of vijf was nam mijn moeder me mee naar een homeopaat. Ik leefde in mijn eigen fantasiewereld, had zelfs een onzichtbaar kind en zij vroeg zich af of dat wel normaal was. 

Na ons gesprek gaf de homeopaat me de opdracht een dagboek bij te houden. 

Omdat ik niet kon schrijven, moest ik elke dag een tekening maken. 

Ik voelde me kwetsbaar. Ik wilde niet delen waar ik aan dacht of over dagdroomde. En tekende daarom ook maar halve waarheden. Decennia later, toen de homeopaat haar praktijk opdoekte, vond ze mijn schriftje en gaf het me terug. 

Ik vertelde haar dat ik nooit de hele waarheid had vertelt. Ze haalde haar schouders op. Dat maakte niets uit, beweerde ze. Alles wat we zeggen of doen zegt iets over wie we zijn.

Hoe waar dit is werd me bevestigd toen ik enkele jaren geleden in Moergestel werkte als vrijwilliger bij het Huis voor zingeving (nu bekend als Huis voor transformatie). Op een avond stonden we met zijn drieën de zojuist gegeven lezing te evalueren. 

Wat me opviel was dat we alle drie iets anders hadden gezien in de spreker en dat dit niet zo zeer te maken had met de spreker, maar meer met hoe we zelf in het leven stonden. Degene die barstte van zelfvertrouwen had een overtuigende lezing aanschouwd. Terwijl degenen die wat minder zeker van zichzelf waren, juist twijfel en onzekerheid hadden opgemerkt. Wat was nu waarheid?

Een glimp van je ziel - Bianca van Baast

In 2007 schilderde ik Een glimp van je ziel, het schilderij dat tot deze blog leidde. Het toont twee mensen die elkaar diep in de ogen kijken. Toentertijd was ik er nog van overtuigd dat wat ik zag, de ander was. Totdat ik tijdens een workshop een vreemde vrouw in de ogen moest staren om te beschrijven wat ik zag. Terwijl ik dit deed kreeg ik het gevoel dat ik het niet over haar had maar over mezelf. Hoewel ze naderhand mijn beschrijving bevestigde, liet het gebeuren me niet los. Wie had ik nu gezien?

Later, in een intieme situatie met een aantrekkelijke man, waarin ik hem bekende dat ik hem lief en knap vond, reageerde hij: ‘Alles is een spiegel. Dus wat zegt dit over jezelf?’ 

In de eerste instantie voelde zijn opmerking als een afwijzing. Alsof ik een compliment gaf dat hij niet aannam. Achteraf besefte ik dat zijn opmerking in werkelijkheid een compliment was geweest dat ik nog niet had kunnen ontvangen. Dus wie wees wie nu af?

In mijn vorige blogpost beschrijf ik waarom ik ervan overtuigd ben dat alles één is. Dat al het aangename en onaangename dat je om je heen ziet ook in jou zit. Wat dat betreft is alles gelijk aan elkaar en bestaat er voor iedereen gelijke kansen. We zien dat echter niet, dankzij de ervaringen die we in het verleden hebben opgedaan. Die hebben geleid tot een verhaal dat we als werkelijkheid zijn gaan zien en daarom telkens blijven herhalen. Maar wat nu als het tegenovergestelde ook waar is? Dat je jezelf een nieuwe verhaal kunt vertellen. 

Laat je fantasie eens de vrije loop. Welk verhaal zou je je zelf dan vertellen?