Manipulatie. Omdat het zo hoort?

Ik zucht. Dit is alweer de zoveelste videoclip die voorbij komt waarin de zangeres met aangezette lippen, nietsverhullende kleding en een kronkelend lichaam de kijker probeert te verleiden tot het aankopen van haar muziek. ‘Wat een manipulatie’, denk ik bij mezelf. Het lijkt steeds normaler te worden. Vrouwen, én mannen, die steeds meer uit de kast halen om de aandacht van een ander te krijgen en zo diegene te beïnvloeden. 

Ik klik door naar het volgende nummer en neem me voor niet in hetzelfde soort gedrag te vervallen. Maar ooo, wat ken ik mezelf slecht. En wat kom ik mijn manipulerende zelf de laatste tijd vaak tegen. 

Ik ben ervan overtuigd dat het universum je altijd geeft waar je om vraagt. Al is dat echter geen garantie dat het ook komt zoals je graag wilt. 

Na jaren te hebben geleefd als single, vroeg ik het universum afgelopen jaar dan ook om een partner. Eentje die mijn ego kan doorzien en de ‘bullshit’ van mijn denken niet tolereert. Het ego is naar schatting 2,5 keer luider dan de ziel, dus om een bezield leven te kunnen leiden, kan het baten om relaties te hebben die jou helpen je ego te doorzien. Dat zo’n relatie geen makkelijke zal worden, kan je op één hand uittellen. Maar dat dit kansen biedt tot innerlijke groei, natuurlijk ook.

It's written in the stars, learn to read - Chiara Bautista

Afgelopen september ging ik met mijn zus naar het concert van de Australische zanger Jacob Lee in Amsterdam. Omdat ik toentertijd een veganistisch dieet volgde, had ik van te voren opgezocht welk vegan restaurant zich het dichtstbij de concertzaal bevond. Het bleek een tentje te zijn dat zich - hoe toevallig - in de Sint Jacobsstraat bevond. Ondanks dat we op tijd van huis wegreden, arriveerden we er pas laat, omdat de meeste P+R parkeerplaatsen niet te gebruiken waren. Na urenlang rondrijden verzuchtte mijn zus: ‘nou, dan zet ik de auto hier wel neer’. We bleken op de hoek te staan van het Jacobus Willemspad!

Thuisgekomen pakte ik het boek op waarin ik net was begonnen, toen ik zag dat het was geschreven door ene Jacob Liberman. Wat een synchroniciteit! Dit kon geen toeval zijn. Tegen mijn zus grapte ik dan ook: ‘Ik denk dat ik de ware Jacob ga ontmoeten’. 

Dat deze synchroniciteit iets moest betekenen stond voor me vast. Ik heb wel vaker voorgevoelens en toevallige gebeurtenissen meegemaakt die toekomstige events aankondigen. Maar wat dit me zou brengen, wilde ik loslaten.

Mijn ego helaas niet. Het brein heeft de nare eigenschap om een incompleet plaatje altijd verder in te willen vullen. Zelfs als het hiervoor klinkklare onzin voor moet gebruiken. Denk maar eens aan die keer dat iemand niet kwam opdagen op jullie afspraak maar ook niet liet weten verlaat te zijn. Je ego greep dit meteen aan om de meest idiote en vreselijke scenario’s te bedenken. En zo begon mijn brein ook te speculeren over wie die ware Jacob zou kunnen zijn. 

Artist unknown

Ik had enkele weken voor het concert een man ontmoet die indruk op me had gemaakt. En omdat mijn ego wist dat ik hem binnenkort weer zou zien begon het meteen een beeld te schetsen vanwaar dit naartoe zou gaan. Als gevolg kwamen er allerlei emoties naar boven: 

Ik wilde niet kwetsbaar zijn, mijn vrijheid kwijtraken of afhankelijk zijn. En dus begon mijn ego allerlei redenen te verzinnen om hem af te wijzen. Dan zou er tenminste niets veranderen aan mijn situatie.

Maar mijn ziel wilde verandering én deze nieuwe ervaring. Zuchtend adviseerde mijn ego me toen om de man zo snel mogelijk voor me te winnen, dan wist ik tenslotte waar ik aan toe was (het ego houdt van zekerheid). Ten eerste door zijn aandacht te trekken.
In de periode dat we elkaar weer zagen liep ik dan ook als een puppy achter hem aan. Ik werd misselijk van mijn eigen gedrag; dit kon nooit aantrekkelijk zijn. Misschien kon ik hem beter met rust laten en hem alleen een luisterend oor bieden als hij mij opzocht. Maar in zijn verhalen hoorde ik zijn ego doorklinken en die wilde ik niet bevestigen. Sowieso merkte ik dat ik soms meer in hem investeerde - op advies van mijn ego - dan mijn ziel wilde. Op die momenten dreigde ik mezelf kwijt te raken.

Ik kon maar beter open kaart met hem spelen en meteen ontdekken hoe we ervoor stonden.

Nadat ik eindelijk de stoute schoenen had aangetrokken en hem verklaard had wat ik voor hem voelde, en hij die gevoelens niet afwees, maar ook niet bevestigde, begon pas het echte getouwtrek. Mijn ego had een idee van hoe ‘Jacob’ vanaf nu zou moeten reageren en vond dat het het recht had om dat af te dwingen. Ik moest gaan appen volgens mijn ego, ik moest hem negeren, ik moest boos worden en op mijn strepen gaan staan…

Als kind leren we dat het heel normaal is om op deze manier te manipuleren, én om te voldoen aan de manipulatie van een ander. Tot ons zesde à zevende levensjaar staan onze hersenen tenslotte in thèta frequentie, wat gelijk is aan hypnosestand. We nemen in die periode elk gedrag en alles wat wordt gezegd klakkeloos aan als juist en als waarheid. Kinderen op die leeftijd leren de aanwijzingen van hun ziel en intuïtie opzij te zetten in ruil voor ‘gedrag zoals het hoort’. Ik zie het bij kleine kinderen in mijn omgeving. Hen wordt geleerd dat ze netjes moeten zijn, door bijvoorbeeld een hand of een knuffel te geven, zelfs als dit tegen hun eigen gevoel van veiligheid ingaat. 

Gelukkig trapte ‘Jacob’ niet in mijn - door het ego gedreven - manipulatie. Dit deed mijn ego pijn, maar het voordeel is dat zijn manipulatietrukendoos bijna leeg is en mijn ziel steeds duidelijker voelbaar wordt. Het universum bracht me dus waar ik om gevraagd had. 

Nog even en dan heeft het ego geen foefjes meer om mij te verleiden om ‘Jacob’ te verleiden. Dan hoeft niets meer te voldoen aan het plaatje van mijn brein en mag alles er gewoon ZIJN.