Ziel versus ego

Ik kan nog net mijn pc uit te zetten en me om draaien als mijn lichaam ineens bevriest.
'Ooo mijn God, wat heb ik gedaan?!' 

Ik kijk mijn atelier rond. Alles staat er nog en toch voelt mijn lichaam aan alsof ik zojuist mijn ondergang heb ondertekend. 

Ik weet wel dat mijn aanmelding nog niet betekent dat ik mee mag doen, maar toch. Als die wordt goedgekeurd zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn.

Ik hijs me op van mijn ongemakkelijk kruk, die sinds mijn bureaustoel is gesneuveld als zodanig functioneert, en strompel naar de keuken. 

'Wat ging ik hier ook alweer doen?' Ik weet het niet meer. 

Ik waggel terug naar mijn studio. Ik wilde tenslotte nog even werken voor ik zou vertrekken naar Tilburg. Maar in deze toestand komt er niets uit mijn handen. Mijn armen en benen voelen als verlamd, alsof een deel van me me op deze plek wil houden. Een plek waar ik veilig ben, een plek waar niets me kan gebeuren. 

Hoe anders was het gisteren. 

Toen kon ik amper stilzitten. Ik zat te springen op mijn stoel, zo enthousiast was ik over wat ik hoorde. Toen Amudra zei: ‘… je oude cellen sterven langzaam af, terwijl je nieuwe cellen al de nieuwe informatie bevatten. En zo word je als het ware een nieuwe jij…’ kwam deze informatie binnen als een déjà vu. Alsof ik dit al eens eerder gehoord had. Als klein meisje misschien? 

Toentertijd heb ik de belofte gemaakt om dit proces aan te gaan. En eindelijk, dit was het moment! Ik kon wel huilen van geluk.

Maar nu, een dag later, kan ik alleen maar huilen van angst. Doodsangst wel te verstaan. Want ik weet voor bijna 100% zeker dat ik word toegelaten. En dan ga ik sterven, althans een deel van me. En niets zal ooit nog hetzelfde zijn.

Detail Een glimp van je ziel - Bianca van Baast

Ik schrijf al jaren over de ziel en het ego. En herken in deze angst duidelijk mijn ego. Hij weet dat hij zijn macht over me gaat verliezen. Dat het zijn deel is dat gaat sterven. 

Gisteravond, nadat mijn ziel me woordeloos en zonder duidelijke reden mij mijn volgende stap toonde, kwam hij nog met tientallen redenen aanzetten waarom ik het niet moest doen. Maar nu is het stil. Er is alleen maar angst. Ik voel compassie voor hem, laat mijn hoofd hangen en rouw even met hem mee.

-----

Dit waargebeurde verhaal, dat op 3 september 2019 plaatsvond, is geschreven n.a.v. de opdracht ‘Angst’ voor het schrijverscafé te Oisterwijk. 

Rond 6 september kreeg ik te horen dat ik inderdaad mee mocht doen met The Pranic Awakening Program, een retraite waarbij je transformeert van een lichaam dat leeft van vast voedsel naar een lichaam dat leeft van Prana (levensenergie/bronenergie). Momenteel ben ik in transitie, leef ik enkel op sappen en dat gaat het goed. Ik houd jullie via deze site op de hoogte.