Het leugentje voor eigen bestwil (dat tegen je werkt)

‘Mag ik mijn visitekaartjes bij jullie folders neerleggen?’ vraag ik hem. ‘Of zijn jullie bang voor wildgroei als je het van één persoon toestaat?’
We werken beiden nu zo’n anderhalf jaar in hetzelfde pand en dit is de eerste keer dat ik me realiseer dat mijn kaartjes hier wel goed op hun plek zouden liggen.

‘Jíj mag ze er bijleggen, maar ik heb de afspraak met de directeur dat niet iedereen zomaar folders, uitnodigingen en kaarten mag neerleggen. Ik heb het advies gekregen om ze aan te nemen en daarna achter de toonbank te plaatsen.’

Ik ben blij met de toestemming, maar het antwoord zit me niet lekker: hij behoort ze aan te nemen en daarna te laten verdwijnen?!! Dus al die mensen die hier komen met hun waardevolle folders en laatste uitnodigingen denken hier aan het juiste adres te zijn, terwijl het materiaal achter hun rug om wordt weggegooid?!

Ik vermoed dat het hier om een leugentje voor eigen bestwil gaat. Een white lie, zoals dat in het Engels zo mooi heet. Geen leugen om kwaad te doen, maar met de beste bedoelingen. Men wil de ander niet kwetsen, men wil geen ‘Nee’ verkopen en men wil zichzelf niet in een onaangename en onnodige discussie brengen. 

Terecht?

Artist unknown

Pas volgende week kom ik weer terug. Dat weet hij. Als mijn kaarten dan weg zijn, wie garandeert me dan dat ze niet ‘achter’ de toonbank zijn verdwenen? En als ik nieuwe neerleg, omdat ik er vanuit ga dat mensen geïnteresseerd zijn, hoe lang gaat dit spelletje dan nog door? Kan ik deze man, en de directeur die hem tot deze praktijken aanzet, nog wel vertrouwen? 

Ongeacht of we bekenden van elkaar zijn of niet, ik heb liever dat mensen eerlijk tegen me zijn. Dat wil niet zeggen dat afwijzing niet pijnlijk is, want dat is het meestal wel, maar mijn pijn is mijn verantwoordelijkheid. En als je een beleid uitvoert waarbij je regelmatig ‘Nee’ moet verkopen, dan moet je als onderneming of als persoon - als het om een privésituatie gaat – je verantwoordelijkheid nemen en gaan staan voor wat belangrijk voor jou(w bedrijf) is. En ja, niet iedereen zal het ermee eens zijn, niet iedereen zal het begrijpen en sommigen zullen met je in discussie gaan. Maar wie zegt dat dat niet mag? 

Momenteel leven we in een maatschappij waar we iedereen tevreden proberen te stellen. Waar we om de hete brij heen draaien, omdat we anders weleens iemand tegen de schenen zouden kunnen trappen. Hierdoor is iedereen (te) veel bezig met wat de ander zou kunnen denken of doen, neemt niemand volledig zijn plek in en staat niemand in zijn volle kracht. 

Mirror Mirror - Bianca van Baast

Het doet me denken aan een tekst die ik ooit las waarin de schrijver de mens beschreef als een mens met doornen in de huid. Elke aanraking veroorzaakt pijn, waardoor we situaties waarin we ‘geraakt’ kunnen worden vermijden. In plaats van onszelf te ontdoen van die doornen, lopen we met een grote boog om mensen en gebeurtenissen heen of ‘blaffen’ we tegen anderen om ze op afstand te houden. Hiermee ontzeggen we onszelf veel, maken we onze wereld kleiner dan nodig en beperken we onze mogelijkheden.

Het ervaren van pijn is wat dat betreft een kans. Dankzij pijn herkennen we de ‘doorn’, kunnen we die plek helen, en vrijer, ruimer en meer in verbinding leven. 

Een leugentje om de ander te behoeden voor pijn is wat dat betreft die ander zijn groei ontnemen.

Wil dit nu zeggen dat je altijd alles maar kunt zeggen en doen? Nee, natuurlijk niet. Niet iedereen is eraan toe om een pijnpunt in één keer onder ogen te komen en daar verantwoordelijkheid voor te dragen.
En mocht je in de verleiding komen om iemand expres pijn te doen, bedenk dan wel dat wat je een ander aandoet, altijd naar je terugkomt.

(Hmmm, dat wordt dan weer zo'n mooi, maar pijnlijk groeimoment dus…)