Achter het masker

In mijn jeugd leed ik aan depressies. Op een dag sprak ik met mijn moeder over de eenzaamheid die dit met zich mee bracht. Ik voelde me onbegrepen en schaamde me voor mijn neerslachtigheid. Hierdoor zonderde ik me af, hoewel ik liever verbinding met anderen wilde ervaren. 

Mijn moeder knikte en vertelde dat ieder mens de neiging heeft om zich af te sluiten in moeilijke periodes. Dit antwoord verbaasde me. Want hier zat ik dan, in mijn eentje, met het gevoel dat ik niet mocht zijn wie ik was, terwijl er ergens iemand anders bestond die zich precies hetzelfde voelde. We zouden zoveel steun aan elkaar kunnen hebben als we er allebei maar open en eerlijk over zouden zijn.

Enkele jaren later ontmoette ik mijn ‘maatje’. Een jongeman die, net als ik, gebukt ging onder depressies. Samen gingen we uit en maakten we het leven ondanks alles zo aangenaam mogelijk. Mijn moeder zag het met lede ogen aan, want hoewel we het goede in elkaar zagen en elkaar steunden, bevestigden we elkaar ook hoe moeilijk en oneerlijk het leven was.

Ondertussen groeide mijn verlangen naar open, eerlijke en gelijke contacten. Ik begon de mens vast te leggen in zijn meest kwetsbare vorm; naakt en kaal, geheel ontdaan van zijn (sociale) masker. Op deze manier wilde ik duidelijk maken dat we allemaal gelijk zijn aan elkaar: dat we allemaal mensen van vlees en bloed zijn, met het verlangen naar liefde en geborgenheid, en met gevoelens zoals angst en verdriet. Het werd tijd dat we onze ware zelf gingen tonen en ik was bereid om die lelijke waarheid onder ogen te komen.Maar toen gebeurde er iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden!!! 

Detail of Untitled (ontw) - Bianca van Baast

In plaats van lelijkheid vond ik achter het masker een prachtig stralend wezen. Een mens vol potentie, compleet en perfect als een pasgeboren baby. Een ziel die, nu het niets meer te verbergen had, alles met liefde kon omarmen en volledig kon ZIJN. In plaats van zich krampachtig te verstoppen, toonde het zich nu in haar volle glorie; kwetsbaar, maar daardoor juist krachtig.

Net als het lelijke eendje uit het verhaal van Hans Christian Andersen geloven we dat we anders zouden moeten zijn en dragen we een masker in de veronderstelling dat er iets te verbergen valt. Maar die gevreesde lelijkheid bestaat alleen maar uit misplaatste gedachten en overtuigingen. 

Een tijdje terug zag ik de TED-talk van Kevin Breel ‘Confessions of a depressed comic’. Ik herken veel van mijn oude zelf in hem. Ook hij roept de wereld op om open en eerlijk te zijn over depressies. Helaas ziet hij zelf niet, ondanks dat hij het bevestigd in zijn eerste zinnen (“the life that only I see”), dat de depressie enkel in hem leeft. Het is dus niet eerlijk om anderen daarin mee te trekken.

Hiermee wil ik niet zeggen dat een depressie niet wezenlijk is, want dat is het wel degelijk. Maar hoe we denken bepaald welke stoffen ons lichaam aanmaakt en die bepalen weer hoe we ons voelen. Negatieve gedachten worden bevestigd door negatieve gevoelens en visa versa. Hierdoor komen we in een visuele cirkel terecht en zinken we steeds dieper weg.

Ik had veel negatieve gedachten over mezelf, maar toen ik de mens achter het masker leerde kennen begreep ik dat al die gedachten niet wezenlijk waren. Het waren enkel wolken voor mijn zon. Ik ging begrijpen dat mijn licht, en dat van ieder ander, altijd straalt, zelfs in de meest donkere nacht. 

Ik raad daarom iedereen, die neerslachtig is, of met iemand omgaat die in een crisis zit, aan, om de wolkjes te erkennen en voor NU te accepteren. Er tegen vechten of ervan wegvluchten maakt het alleen maar erger. Onthoud dat niets hetzelfde blijft en dat je aandacht bepaald welke richting je opgaat. Focus je op de zon in de ander en jezelf en ontdek stap voor stap de potentie die in jou ligt. 

Wolken komen en gaan, maar de zon schijnt voor altijd.