Kleine leermeesters.

“Sommele, sommele, sommele.” Mijn goeroe beweegt zich met een stralend gezicht op en neer. “Sommele, sommele, sommele,” chant ze nog een keer. Ik geef haar een duw. “Sommele, sommele, sommele” gaat het nog harder en ze kraait van plezier.

Voor me schommelt mijn nichtje van twee. Vanmiddag zijn we samen naar de bieb geweest en nu relaxen we in de achtertuin. 

Ik nam haar mee met de intentie haar iets te leren, maar waarschijnlijk leerde ik meer van haar dan zij van mij. Want terwijl ik me zorgen maak over morgen en haar ouders de tijd in de gaten houden omdat er na het avondeten nog van alles moet gebeuren, is zij volledig in het hier en nu.

by Beatriz Martin Vidal

Het valt me op dat haar onbezorgde wereld nogal in contrast staat met de wereld van ons volwassenen. En ik vraag me af wiens wereld nu het meest overeenkomt met de werkelijkheid.

In ‘Omgaan met levenslessen’ schrijf ik over de ziel en hoe perfect en compleet zij is omdat het deel uitmaakt van de bron. Over hoe kleine kinderen nog het meest in contact staan met die bron en daar op durven te vertrouwen. Ze kijken zonder vooroordeel naar de wereld en erkennen hun eigen waarde en behoeften.

Als volwassenen willen we het beste voor onze kinderen en tonen we hen hoe ze zich moeten gedragen en denken. Doordat de hersengolffrequentie van kinderen (tot zeven jaar) zich in delta,- en thètastaat bevindt, een soort hypnotische trance die volwassenen alleen bereiken als ze slapen of mijmeren, wordt alles zonder kritisch nadenken overgenomen. Het is een geniaal systeem van moeder natuur waarmee een kind snel leert wat volgens de ‘stam’ juist en veilig is. Maar wat nou als de overtuigingen, handelingen en denkvormen die ze overnemen niet (meer) kloppen?

  Awakening of Spring -
Michael Hiep

Enige tijd geleden bezocht ik een vriendin en haar zoontje. Zij gaf aan dat ze zin had in een stukje kaas en omdat ze haar zoontje deze heerlijkheid niet wilde ontzeggen bood ze de spelende jongen ook een stukje aan. Hij pakte het kaasje en rende terug naar zijn speelgoed. Een half uur later begon zijn moeder te mopperen, omdat de kaas vergeten en onaangeroerd op de vensterbank lag. 

Eten, zo wordt ons geleerd, mag niet verspilt worden en dus wilde ze dat hij het meteen opat, terwijl hij naar zijn lichaam luisterde dat aangaf dat kaas lekker was voor later, maar niet voor nu. 

De meeste volwassenen zijn verleerd te luisteren naar hun lichaam (en ziel) dankzij de gedachten die onze opvoeders en maatschappij hebben over succes en waarde. Jammer, want zouden we leren van onze kinderen, dan hadden we minder stress en (gezondheids)problemen, en zouden we simpelweg gelukkiger zijn.