"Beter" worden

‘Wooow’, reageerde mijn twee jaar oudere buurjongen. ‘Als jij na de zomer naar de eerste gaat, kom je bij juffrouw Rosemarie in de klas. En die is héél erg streng!’
Niet wetende wat voor ondeugd mijn buurjongen was, ging ik er vanuit dat mijn toekomstige docente daadwerkelijk snel strafte.

Vanaf dat moment zag ik er dan ook ontzettend tegenop om naar de basisschool te gaan. Slapeloze nachten had ik ervan.

Toen de lessen eenmaal begonnen, was ik zo bang iets fout te doen dat ik helemaal verkrampte.

Drie maanden later riep juffrouw Rosemarie me bij haar en vroeg me waarom.

‘Ik moet nog wennen’ was mijn antwoord.

‘Na drie maanden?!’ reageerde ze stomverbaasd.

Hoewel het haar bedoeling was om me tegemoet te komen, vatte ik, het kleine meisje van toen, het op als een bevestiging dat ik “fout” was en nog niet goed genoeg presteerde. Vanaf dat moment moest het altijd “beter”. Ik begon mezelf te bekritiseren en te straffen in de hoop op deze manier de oordelen en sancties van anderen te kunnen voorkomen.

Maar “beter” ligt altijd in de toekomst realiseerde ik me later. En mocht je het ooit bereiken, dan is er altijd weer een “beter” verderop in de toekomst. “Beter” haalt je wat dat betreft altijd weg uit het hier-en-nu. En omdat je in het huidige moment nooit goed genoeg bent, ervaar je constant het gevoel van falen. Kortom, het is een vruchtbare grond voor zelfhaat.

Aangezien “beter” en “perfectie” nooit te bereiken zijn, vraagt het om acceptatie van het hier-en-nu, en om zo nodig te rouwen over wat er (nog) niet is.

Misschien denk je dat accepteren gelijk staat aan stoppen met groeien. Maar dat is niet zo, want in elk moment blijf je nieuwe ervaringen opdoen en jezelf ontwikkelen.

Het mooie van het hier-en-nu accepteren is dat je niet meer hoeft te vluchten van wat er in het huidige moment is. En dat je ook niet meer hoeft te rennen naar, of te vechten voor, iets in de toekomst. Ineens is er rust en vrede. Je zakt van je hoofd in je lichaam. Er komt ruimte voor inspiratie en bezieling. En die zorgen er uiteindelijk voor dat niets hetzelfde blijft maar dat verandering altijd gaande is.