Vaccinatie of niet? Houd hier even rekening mee.

Oerkracht - Scott Carney

Ik vind het bijzonder hoe onze (voor)ouders begin twintigste eeuw een financiële crisis, twee wereldoorlogen en een epidemie hebben doorstaan en hieruit een welvarende maatschappij hebben opgebouwd. We mogen dankbaar zijn voor alle luxe, kansen en mogelijkheden die dit voor ons en volgende generaties met zich mee heeft gebracht. Het levert echter wel één groot nadeel op waarschuwt onderzoeksjournalist Scott Carney in zijn boek Oerkracht.

In zijn poging om Wim Hof, The iceman, te onthullen als oplichter, onderging Carney de Wim Hof methode, een procedé waarvan wordt beweerd dat het mensen beter bestand maakt tegen kou én het immuunsysteem verhoogt. Zijn deelname aan de methode deed Carney echter beseffen dat deze niet alleen bijzonder goed werkt, maar ook dat alle luxe en gemakken die we heden ten dage kennen deze generatie tot de zwakste generatie heeft gemaakt die ooit heeft bestaan. 

Momenteel staan we voor de keus: Gaan we voor een nog zwakkere generatie? Of keren we het tij en kiezen we ervoor om sterker (dan ooit tevoren) te worden? 

Kiezen we voor vaccinatie? Of bestaat er nog een andere oplossing? 

Om de juiste keuze te maken is het belangrijk te begrijpen wat ziekte en lichamelijke verval veroorzaakt. 

Gedurende ons leven doen we ervaringen op. Aan elke ervaring zitten één of meerdere emoties gekoppeld. Sommigen daarvan laten we binnen, doorvoelen we en laten we weer los. Anderen zijn zo ongemakkelijk dat we ons er tegen verzetten. We willen ze niet ervaren. Maar door de natuurlijke stroming van ‘binnenlaten, voelen en loslaten’ te belemmeren, blijven deze emoties sluimeren in ons lichaam. Telkens als ze naar boven komen, in de hoop dat we ze nu wel onder ogen komen, hebben we de neiging onszelf te verdoven met afleiding, denk bijvoorbeeld aan eten, drinken, (social) media, gaming, seks, roddelen etc.

Ik ben geen arts, maar iedereen begrijpt dat zodra we emoties wegdrukken er ontzettend veel gebeurt in ons lichaam. 

Ten eerste verkrampt en verdicht het lichaam. Waardevolle levensenergie krijgt daardoor geen kans om te stromen en onze energie neemt af. We ‘stralen’ niet meer zoals voorheen. 

Het gevaar dat een emotie toch omhoog komt maakt het brein alert en zorgt dat het lichaam stresshormonen aanmaakt. Spierspanning neemt toe en je gaat hoger ademhalen. De kans op zuurstoftekort (met schadelijke gevolgen) wordt vergroot. Zuurstofrijkbloed gaat eerst naar organen die jou helpen overleven, dus niet naar je brein. Helder denken en gezondere keuzes maken worden een uitdaging. Genen raken ontregeld en veroorzaken uiteindelijk ziekte. 

De Japanse onderzoeker Dr Masaru Emoto ontdekte daarnaast dat bepaalde emoties hetzelfde effect hebben op ons lichaam als gifstoffen. Irritatie is bijvoorbeeld even schadelijk als kwik. Woede staat gelijk aan lood. Verdriet en leed aan aluminium. Stress aan zink, en zo zijn er nog meer emoties die ‘vergiftigen’. 

Op zich is dit alles geen probleem. Ons lichaam heeft een zelfhelend vermogen en bevat alle mogelijkheden om dit zelf op te lossen. Mits we het lichaam daar de mogelijkheid toe bieden! 

Maar zolang wij in verzet blijven, niet vertrouwen, oordeel hebben en controle willen over wat en wanneer iets moet gebeuren, blijft spanning aanwezig en kan het lichaam ons niet helpen. Op deze manier vergroten we de schade en putten we het lichaam uit. Soms met desastreuze gevolgen. 

Jaren geleden woonde ik een lezing bij van ene Marcel. Als (voormalig) hartpatiënt had hij een periode gekend waarin beweging fataal voor hem kon aflopen. Hierdoor was hij lange tijd aan bed gekluisterd.
Uit eigen ervaring weet ik dat fysiek gevloerd zijn een gecreëerde situatie is van de ziel, om je de kans te bieden eens goed onder ogen te komen wat er allemaal speelt (dat wil echter niet zeggen dat dit de situatie makkelijker maakt of dat je hier automatisch gebruik van maakt. De neiging om je op iets anders te richten blijft aanwezig). 

Marcel gebruikte zijn tijd in bed om naar muziek te luisteren die hem emotioneerde. Op die manier kon hij zijn emoties en gevoelens waarnemen, ervaren en loslaten. Het is dus niet altijd noodzakelijk om te weten wat de emotie veroorzaakt of wanneer die is ontstaan. Het gevoel erkennen en het er laten zijn is voldoende. Uiteindelijk laat het jou los. 

Toen Marcel zijn lezing gaf was het gevaar voor hem geweken. Dokters stonden voor een raadsel ten opzichte van zijn genezing. 

Men zegt wel eens dat gezondheid het belangrijkste is wat we hebben in het leven. Na jaren van fysieke klachten waarbij ik nog maar amper kon lopen kan ik je verzekeren dat er één ding belangrijker is. Namelijk veerkracht, het vermogen om na een ongewenste gebeurtenis zo snel mogelijk weer te stromen in plaats van vast te blijven houden. Onder andere door het lichaam, met al zijn emoties, gevoelens en signalen, niet als vijand te beschouwen, maar als boodschapper. 

Helaas is dat ons nooit geleerd. Mede dankzij een verkeerde interpretatie van de evolutietheorie. 

Volgens de stelling van Charles Darwin hebben degenen die zich het beste aanpassen aan de situatie (en dus veerkrachtig zijn), de grootste kans tot overleven. Dit is echter opgevat als ‘alleen de sterksten overleven’. Met oordeel, vijandigheid en (concurrentie)strijd, inclusief richting het eigen lichaam, als gevolg.

Momenteel hebben we te maken met het corona virus. Overheid en gezondheidszorg reageren met (be)strijd(en). Terecht! Als je het virus tenminste benadert zoals bioloog Louis Pasteur dat deed in de tijd van Darwin. Volgens hem waren microben (schimmels, bacteriën en virussen) de veroorzakers van ziektes. Zijn collega Antoine Béchamp had in diezelfde tijd een andere zienswijze. Het viel hem op dat microben pas verschenen als de patiënt al een andere ziekte onder de leden had. Hij was er dan ook van overtuigd dat de ziekte de microben veroorzaakte en niet andersom. Een virus veroorzaakt dus niet de brand, maar is in het lichaam aanwezig om het vuur (de ziekte) te blussen! 

Mocht je, ondanks bovenstaande info en gegarandeerde bijwerkingen van een vaccin, nu of in de toekomst toch gebruik willen maken van een enting of een andere medische ingreep, omdat dit je vertrouwen verhoogt, opluchting biedt en je helpt stromen, maak daar dan gebruik van. Maar besef dat dit slechts een tijdelijke oplossing is. Hetgeen dat gevoeld wil worden zal uiteindelijk toch weer op een andere manier om je aandacht vragen. 

Wat we werkelijk nodig hebben is moed. Moed om het ongemakkelijke onder ogen te komen. Moed om te stromen wanneer vasthouden veiliger voelt. Moed om verkramping en verdichting aan te pakken. Moed om te voelen, te bewegen, te ademen en gewaar te zijn van wat er speelt. Moed om als huidige generatie kracht te vinden in kwetsbaarheid en die weer door te geven aan volgende generaties…