De blinde vlek en uitdaging in provocerende tijden

Gisteren schreef ik een blog over de toekomst en hoe je die door middel van het steunen van bepaalde ideeën en producten kunt sturen. Dat ik de volgende dag zelf zou worden uitgedaagd om voor iets te gaan staan, had ik niet verwacht. Zeker niet naar aanleiding van zoiets als dit.

Vanochtend zag ik Brian Rose, oprichter en gastheer van LondonReal.tv, een oproep doen. 

Het is zijn missie om, via video’s waarin hij grote denkers interviewt, de mensheid te transformeren tot een krachtige, bewuste en samenwerkende eenheid.

Echter, op 11 april jongsleden werd de LondonReal website gehackt en sinds vandaag ook verbannen van social media. De aanleiding hiervoor is waarschijnlijk het interview dat Rose had met zijn gast David Icke, een Britse complottheoreticus die beweert dat een aantal machtige wereldleiders behoren tot de Illuminatie. Zij zouden afstammen van de zogenaamde Reptilians, een buitenaards ras die de macht over de mensheid wil overnemen.

Het feit dat LondonReal én anderen die kritische vragen stellen nu de mond worden gesnoerd zou een bewijs kunnen zijn dat er een kern van waarheid in zit.
Maar, ongeacht of hetgeen wat er nu gebeurt een marketingstunt is van Brian Rose, er daadwerkelijk sprake is van samenzwering of dat deze reptielenaliens werkelijk bestaan; er wordt één ding over het hoofd gezien. 

Vóór de oerknal was alles één. Dat wil zeggen dat alles wat er nu is, voortgekomen is uit de bron die zich toen heeft opgesplitst. Vergelijk het met een spiegel die eerst een geheel vormde en nu uit oneindig veel stukjes bestaat. Er is niets toegevoegd of ingevoerd uit andere oorden.
Dat zou betekenen dat deze bron uit polariteit bestaat: licht en donker, goed en kwaad, ziel en ego, universele waarheid en illusionaire waarheid. 

Als je de bron vergelijkt met een oceaan, dan is elk brondeeltje gelijk aan een druppel uit die oceaan. Elke druppel bevat dezelfde kwaliteiten en polariteiten als de bron. Kijken we naar een ander, dan zien we dus een spiegel van onszelf, omdat we beiden druppels uit dezelfde oceaan zijn.

De enige reden dat we bepaalde kwaliteiten in onszelf of de ander niet terugzien, bijvoorbeeld hoe goed iemand iets bedoelt, hoe emotioneel jezelf reageert of hoe compleet we zijn, is omdat onze persoonlijkheid, die vanuit ervaringen zijn eigen waarheid heeft gevormd, enkel zijn waarheid ziet en niet de universele.

Wat we zien in de ander, zegt dus iets over onszelf. Als we ons machteloos voelen en daarmee de ander de machthebber noemen, hebben we de neiging om de ander te beschuldigen van onze machteloosheid. Terwijl we ons werkelijkheid zouden moeten afvragen op welke manier wijzelf onze kracht ontzeggen.

Jarenlang heb ik gemopperd dat mensen mij nooit zagen voor wie ik werkelijk was, totdat ik me realiseerde dat ik mijn authentieke zelf, uit angst voor oordeel,  zo ver had weggestopt dat ik haar zelf ook nog nooit had gezien. Hoe kon ik dan verwachten dat anderen haar wel zouden zien?! 

Als we ons beperkt voelen, is dat omdat we ons zelf nog ergens in beperken.  Wat dat betreft zijn we onze eigen grootste vijand. Maar worden we (dankzij polariteit)  tevens uitgedaagd om onze grootse bondgenoot te worden.