Geheimen

Het was in de periode dat ik nog vol overtuiging kale en naakte mensfiguren schilderde dat ik voor lange tijd naar het beeldscherm zat te staren en dacht: 'Wat moet ik hier nou op antwoorden?!'
Ik had gereageerd op een oproep van een Amerikaanse journaliste die kunstenaars zocht voor een interview. Ik had me aan haar voorgesteld en geschreven dat ik de mens achter het sociale masker schilderde. Dat ik daarmee meer openheid en eerlijkheid wilde bewerkstelligen en dat ze mij mocht interviewen. Maar nu wilde ze weten wat ik verborg achter míjn masker…

Geheimen. Herinner je je nog hoeveel lol je als kind had, als je samen met een vriendje iets verborg? De spanning en de opwinding die het met zich meebracht als je dingen achterhield voor je ouders, broertjes, zusjes of anderen? De macht die je voelde omdat je iets wist wat anderen niet wisten.

Geheimen kunnen wat dat betreft heerlijk zijn, maar niet altijd. Er zijn geheimen die we liever voor ons zelf houden. Omdat ze iets over ons vertellen wat we niet durven te openbaren. Omdat ze ons kwetsbaar maken.

Zonder titel (grm) -
Bianca van Baast

Natuurlijk verborg ik in die tijd iets achter mijn masker. Wie niet? Maar om die geheimen met de journaliste te delen, zodat zij ze aan de grote klok kon hangen, dat durfde ik niet. 

Later realiseerde ik me pas hoeveel ik toentertijd verborg. Niet alleen voor anderen, maar vooral ook voor mezelf. Emoties, zoals jaloezie, verdriet, woede en angst. En natuurlijk de schaamte die hiermee gepaard ging. Telkens als die emoties aan de oppervlakte dreigden te komen duwde ik ze automatisch en onbewust weg.

Ik vermoed dat anderen wel zagen wat ik deed. Onbewust ga je er toch naar handelen. Je wordt gesloten, minder benaderbaar en het idee dat je onschendbaar bent zolang je het geheim bewaard is een illusie; hoe meer je probeert te verbergen, hoe meer je uit balans raakt en anderen de kans krijgen je onderuit te halen.

Geheimen kunnen wat dat betreft ziekmakend zijn. Niet alleen voor de geheimhouder, maar ook voor buitenstanders. Denk maar aan bedrijven die stiekem afvalstoffen lozen in drinkwater of banken die financiële informatie achterhouden waar klanten later de dupe van worden. 

Nog niet zo lang geleden kreeg ik een mailtje van iemand naar aanleiding van mijn blog met de opmerking: ‘Zou je dit allemaal wel zo open en bloot delen?’ 

Mijn antwoord was ‘Ja’. Ja, want ik wil niets meer krampachtig verbergen. Natuurlijk zijn er nog dingen die ik niet met iedereen deel, omdat niet iedereen ze zal begrijpen. Maar ik wil mijn emoties onder ogen komen, verantwoordelijkheid nemen voor mijn gevoelens, mijn masker afdoen, toegankelijk zijn en er op vertrouwen dat als het een keertje anders loopt dan gewenst, ik daar wel weer bovenop kom.