“Welkom in mijn tijdelijke onderkomen,” zegt ze hartelijk terwijl ze de deur voor me open houdt. Ik stap de caravan in maar heb er direct spijt van. De ruimte benauwd me. Niet alleen omdat het er klein is en vol staat, maar ook omdat het binnen nog warmer is dan buiten, en dat terwijl de thermometer buiten al 32 graden aangeeft. Pas als ik een uitgescheurde bladzijde aan een kast zie hangen, met een afbeelding van een kalm wit interieur erop, voel ik me rustiger worden.
“Dat,” zegt ze terwijl ze naar de afbeelding wijst, “dat is wat ik wil voor mijn volgende woning. Ik heb eindelijk besloten om te gaan voor wat ik wil. Vroeger kreeg ik vaak te horen dat kindjes die vragen worden over geslagen, dus hield ik altijd mijn mond. Hierdoor kreeg ik nooit wat ik echt wilde. Maar vanaf nu ga ik vragen om wat ik wil,” verklaart ze vastberaden.
Ik knik begrijpend. Nog niet helemaal bijgekomen van de shock kijk ik de caravan nog eens rond. Wauw, wat gun ik haar haar droom! Niet alleen omdat ik haar uit deze situatie weg wil hebben, maar vooral omdat ik weet hoe belangrijk het is om jezelf toestemming te geven om te verlangen.
Als kind kreeg ik maar al te vaak de boodschap mee dat ik ‘niets te willen had’. Anderen hadden het voor het zeggen en de dingen gingen nu eenmaal zoals ze gingen. Te dromen en te verlangen had geen enkele zin, en door blijven zeuren of om aandacht vragen al helemaal niet.
 |
| Schets - Bianca van Baast |
Als gevolg hiervan ging ik mezelf volledig wegcijferen; ik sloot me af voor mijn verlangens, vroeg alleen nog maar om het minimale en wilde vooral niemand tot last zijn. Dit leidde onder andere tot een studentenkamer vol schimmel, slecht betaalde banen en een verkrampt en pijnlijk lijf, omdat ik me niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk klein hield.
Zo’n situatie houdt niemand lang vol. En dus ging ik –buiten mezelf- op zoek naar erkenning en toestemming om mezelf te mogen zijn met al mijn eigenaardige verlangens en gevoelens.
De erkenning en toestemming die ik zocht kreeg ik maar zelden. Want, omdat ik mijzelf niet erkende en mijzelf die toestemming niet gaf, kwam ik telkens in situaties terecht waarin men verwachtte dat ik mezelf klein hield. En als ik wel erkenning en toestemming kreeg, dan was dat zo nieuw voor me, dat ik vanzelf uit angst weer ineenkromp.
 |
| Illustrator onbekend |
Pas jaren later zag ik in dat de oplossing in mezelf lag. Ik mocht mezelf als waardevol gaan zien. Ik mocht mezelf ruimte gaan gunnen, uit liefde in plaats vanuit boosheid, verdriet of frustratie. Iedereen heeft tenslotte even veel recht om te ‘leven’. Het is maar net hoeveel jij jezelf daarvan gunt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten