Het cadeautje van irritatie

“Ooo nee hè. Had ik geweten dat zij kwam, dan was ik niet gekomen,” reageert een vriendin. Ik begrijp wat ze bedoelt. De vrouw waarover ze spreekt zuigt je helemaal leeg. Ze vraagt om zoveel aandacht dat de meeste mensen haar het liefst uit de weg gaan.

Maar ik wil mezelf geen leuke activiteiten ontzeggen, enkel omdat deze vrouw aanwezig is. En hoewel het verleidelijk is om haar dan maar te negeren, merk ik dat ik mezelf hiermee alleen maar beperk. Zodra ik me verzet tegen haar ‘vastklampen’ plaats ik mezelf in een positie die me net zo weinig bewegingsvrijheid geeft.
Het kost allemaal ontzettend veel energie. En hoewel ik hier zelf voor kies, wil ik het liefst haar de schuld van alles geven. 

Er moet een andere manier zijn om met haar aanwezigheid om te gaan.

Terwijl ik de situatie overdenk besef ik dat ze net zo is als ieder ander: ze verlangt naar liefde en waardering. Maar omdat ze niet weet hoe of begrijpt dat ze die in haarzelf kan vinden, zoekt ze bevestiging bij een ander.

Ana Teresa Barboza

Als kind ontdekte ik dat ik aandacht en waardering kreeg als ik de wensen van anderen vervulde. Ik zette hiervoor mijn eigen verlangens aan de kant om te kunnen voldoen aan de verwachtingen van mijn omgeving. En ook nu weer voel ik automatisch de verplichting om mijn wensen te negeren en de verlangens van deze vrouw te vervullen. 

In werkelijkheid houdt de vrouw me dus een grote spiegel voor. Net als zij heb ik de neiging om waardering en bevestiging buiten mezelf te zoeken. Terwijl het enige wat ik hoef te doen is mijn eigen verlangens te (h)erkennen en na te leven. Zo lang ik mijn prioriteiten niet duidelijk heb, mijn eigen belang niet voorop stel en mijn eigen verlangens blijf veroordelen en afwijzen, zullen ze onvervuld blijven, en blijf ik de hare veroordelen en bevechten. De boosheid en irritatie die zij bij mij oproept hebben dus in werkelijkheid niets met haar te maken. Ze tonen me alleen dat ik op dit soort momenten te weinig rekening houd met mijn eigen wensen.

Mirror mirror - Bianca van Baast

Eerder schreef ik al dat alles één is en elkaar beïnvloedt. Wat je dus een ander aan doet (zoals negeren of veroordelen), doe je ook jezelf aan en andersom. Kiezen voor jezelf betekent dus niet dat je de ander te kort doet. Sterker nog, zodra jij je verlangens en grenzen (h)erkent en daar naar leeft, voel je geen noodzaak meer om iemand anders te veroordelen of te negeren. Want alles mag er zijn, je hoeft er alleen niet meer op te reageren.

Je eigen verlangens, behoeftes en wensen (er)kennen, betekent dat je je niet meer laat meeslepen over grenzen en in een richting die je helemaal niet wil gaan. Iedereen mag dan zoveel aandacht van je vragen als men maar wil, maar je voelt geen verplichting of druk meer om daar aan te voldoen. Hierdoor wordt het makkelijker om ook de wensen van de ander te waarderen en hem of haar hierbij te helpen in zo verre dat voor jou mogelijk en wenselijk is.

En zoals elke spiegel werkt: zodra jij geen behoefte meer voelt om te negeren of te veroordelen, bestaat er voor de ander geen reden meer om jou om je aandacht en waardering te vragen.