Alles is liefde

“Er zijn maar twee emoties,” reageert iemand uit het publiek. “Liefde en angst.” “Inderdaad,” reageer ik misschien iets te snel. “Angst is de afwezigheid van liefde.” Maar als ik daar later over nadenk vraag ik me af of dit werkelijk waar is.

Een glimp van je ziel is gebaseerd op het idee dat de ziel constant met ons communiceert via het gevoel. Vandaar ook de ondertitel van deze blog: 'Volg je eigen-wijsheid'. Net als bij het kinderspel ‘warm/ koud’ geeft de ziel te kennen of hetgeen je denkt in overeenstemming is met wie je in essentie bent of niet. Aangename emoties vertellen je dat je ‘warm’ of zelfs ‘heet’ zit. En met onaangename emoties laat de ziel weten dat je ‘koud’ of zelfs ‘ijskoud’ bent en dus niet overeenkomt met hoe God, de liefde, het universum, het licht, of hoe je het ook maar wilt noemen, jou ziet. Zo laat de ziel ons weten wie we zijn en welke richting het meest ideaal voor ons is.

Helaas zitten we veel te vaak in ons hoofd, waardoor we onze emoties vaak niet bewust waarnemen. Laat staan dat we begrijpen dat dit een signaal van onze ziel is en dat we snappen wat het betekent! Hierdoor missen we veel aanwijzingen.

Op zich is dat geen probleem. 

Het verstand stuurt ons in de richting die ons geleerd is, zoals het volgens een ander ‘moet’, of zoals het logische lijkt, terwijl de ziel geduldig en zonder oordeel je aandacht blijft vragen door middel van onaangename emoties.
In tegenstelling tot wat sommige religies ons vertellen ben je dus niet verdoemd als je een keer een ‘foute’ keus maakt of niet doet wat ‘men' van je verwacht. De ziel geeft je elk moment opnieuw de kans om voor je‘zelf’ te kiezen.

by Rebecca Yanovska

Momenteel ben ik een autobiografie aan het lezen van iemand die beweert haar hele leven haar bezieling te hebben gevolgd. Ze deed waar ze behoefte aan had, waar ze nieuwsgierig naar was en wat haar enthousiast maakte. Desondanks kwam ze regelmatig in benauwde situaties en problemen terecht. 

Ik vroeg mijn ziel waarom dat was. Het antwoord blijkt vrij simpel: Om eenheid te vinden in dualiteit. Om je ware zelf te vinden in hetgeen je niet bent.

Alles is één. Maar je kunt die eenheid niet voelen zonder ooit het tegenovergestelde te hebben ervaren. Daarom komen we zo vaak in situaties terecht waarin we weerstand voelen. Deze dualiteit toont ons wie we NIET zijn. Helaas denken we vaak dat we deze situatie moeten accepteren en dat er niets anders mogelijk is. Dit weerhoudt ons om op zoek te gaan naar een handeling of gedachte die een gevoel van eenheid geeft. Hooguit kiezen we voor een oplossing die (een tijdelijke) opluchting geeft door er tegen te vechten of er van weg te vluchten.

Nogmaals, ik geloof niet dat het mogelijk is om voor 100% je ziel te horen en te volgen. Daarvoor hebben we te veel meegemaakt (geloven we in angst en mislukking) en hebben we te veel beperkende overtuigingen (dat sommige dingen niet mogelijk zijn ook al geeft onze ziel aan dat dit wel kan). We zullen dus altijd dualiteit blijven ervaren. Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde bestaat als angst aanwezig is. Net als dat er altijd licht is (’s nachts schijnt de zon aan de andere kant van de aarde en op een bewolkte dag schijnt de zon achter de wolken) zo is in angst (de) liefde altijd aanwezig.

Fotograaf onbekend

Terwijl ik deze blogpost schreef moest ik denken aan de poster die bij mijn ouders op de overloop hangt: 

Voetstappen in het zand...

Ik droomde eens en zie

ik liep aan 't strand bij lage tij.

Ik was daar niet alleen,

want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,

en lieten in het zand,

een spoor van stappen; twee aan twee,

de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,

en zag mijn levensloop,

in tijden van geluk en vreugde,

van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,

zag ik langs heel de baan,

daar waar het juist het moeilijkst was,

maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?

Juist toen ik U nodig had,

juist toen ik zelf geen uitkomst zag,

op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,

en antwoordde op mijn vragen;

"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,

toen heb ik jou gedragen..."