“Het zal toch niet,” mopper ik tegen mezelf, “dat ik nu wéér hier terecht kom!?” Ik bevind me op een kruispunt waar ik me niet op mijn gemak voel. Maar ongeacht hoe hard ik er van wegren, telkens kom ik weer terug op dezelfde plek.
Misschien ken je het wel. Je trekt altijd de verkeerd partner aan, of je wisselt regelmatig van baan, maar vindt nooit de baan die echt bij je past. Je hebt telkens die terugkerende pijn of je hebt steevast geldproblemen ongeacht hoe erg je ook je best doet om dit te voorkomen.
In het verleden rende ik in de richting die me de snelste oplossing leek te bieden. Maar in no time stond ik dan weer op de plek waar ik was gestart. Ik probeerde een andere route. Eén waarvan ik dacht dat de oplossing zich langzamer zou tonen, maar die me in ieder geval meer voldoening zou geven. Deze route was inderdaad aangenamer, maar kwam uiteindelijk toch weer op het reeds bekende kruispunt uit.
“Dan maar alle rode vlaggen negeren en mijn verlangens volgen dwars door alle obstakels heen,” dacht ik. Ik kan je verzekeren dat dit een reuze spannende route is. Een route die je doet beseffen dat je leeft, omdat je elke emotie, aangenaam of onaangenaam, helemaal doorvoelt. Hij laat je hart bonken van angst en je gezicht stralen van geluk. Maar vol kleerscheuren, blauwe plekken en totaal uitgeput kwam ik, jawel, weer op die gehate splitsing uit.
 |
| land art installation - Sylvain Meyer |
Nu moest ik bekennen dat de eerste routes eigenlijk hadden gefunctioneerd als pleisters. Ze boden verzachting, maar geen oplossing, omdat ik me bleef stoten op dezelfde plek.
De volgende routes volgde ik vooral voor het avontuur. Nieuwsgierig sprong ik in het onbekende en gaf ik me over aan de wind. Helaas was het eindpunt niet zo spannend als gedacht; weer dat verdomde kruispunt. Dus herhaalde ik de sprong, terwijl ik me dit keer realiseerde dat ik gebruik kon maken van de natuurkrachten. Ik speelde met de wind en even leek het er op dat ik nooit meer terug zou komen op die gevreesde plek. Maar in het verlangen om controle te houden over de richting, raakte ik uit de flow en stortte ik daar neer waar ik het hardst van probeerde te vluchten.
Daar stond ik nu dus en ik dacht: “Ik heb nu alle richtingen gehad, maar geen een bracht me daadwerkelijk verder. Waarom kom ik hier telkens weer naar terug?” Langzaam begon ik het te begrijpen. In plaats van te handelen uit angst, vroeg de situatie me om me over te geven en te luisteren naar wat het me wilde vertellen.
Ik ging zitten. Eerst gebeurde er niets. Maar langzaam begon ik in te zien hoeveel ik had geleerd van mijn omleidingen. Ik begon patronen te herkennen. Ik begon te beseffen dat (onbewuste) overtuigingen me steeds weer terug brachten naar de plek die ik zo vreesde. Ook al zou ik nog zo veel en hard rennen, het zou geen nut hebben. Tenzij ik ze zou vervangen voor andere denkbeelden. De enige weg hier vandaan was de weg naar binnen…
 |
| Expansion - Paige Bradley |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten